عرض دين و نبوت

«9. وَ اَنَّ مُحَمَّداً ـ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ـ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ خاتَمُ النَّبِيّينَ. فَلا نَبِىَّ بَعْدَهُ إِلى يَوْمِ القِيامَةِ وَ إِنَّ شَريعَتَهُ خاتِمَةُ الشَّرايِعِ. فَلا شَريعَةَ بَعْدَها إِلى يَوْمِ القِيامَةِ».
«اين است كه من مى گويم محمد صلى الله عليه و آله بنده خدا و فرستاده او و خاتم پيمبران و انبيا است. پس بعد از او پيمبرى نيست تا روز قيامت، و شريعت او خاتمه و پايان بخش شرايع است. پس شريعتى بعد از آن تا روز قيامت نخواهد بود».
جمله اولى اين فقره همان است كه در تشهّد نمازهاى روزانه هر روز نُه مرتبه مى خوانيم: «و اشهد ان محمدا عبده و رسوله؛ شهادت مى دهيم به اينكه محمد بنده و رسول و فرستاده او است».
از اين جمله مى توان عظمت مقام عبوديّت و بندگى خدا را دانست. البته به معناى عام اين كلمه همه عباداللّه هستند؛ يعنى همه در ملكيت خدا و تحت اراده و امر او هستند و براى خود مالك نفع و ضررى نيستند و خلق آنها و نشو و نما و رشد و تكامل آنها همه از او است؛ چنان كه در دعاى ابى حمزه است:
«سَيّدي! أَنَا الصغيرُ الَّذي رَبَّيْتَهُ، وَ أَنَا الجاهِلُ الّذي عَلَّمْتَهُ، وَ أَنَا الفقيرُ الَّذي أَغْنَيْتَهُ، وَ أَنَا الضّالُّ الَّذي هَدَيْتَهُ، وَ أَنَا...».
ولى اگر بنده اى را تشريفا به آقا و مولايش نسبت دهند، مناسب اين است كه آن بنده ملتزم به لوازم بندگى او باشد وگرنه در اين رابطه صحت نسبت ندارد؛ چنان كه اگر مولا