فرق توبه و اَوبه

ظاهرا از نظر واژه شناسى، فرقى ميان «توبه» و «اَوبه» نيست ؛ زيرا هر دو به معناى رجوع و بازگشت اند ؛[۱]ليكن علاوه بر آن كه مادّه «أوب»، معنا و كاربردى اعمّ از مادّه «توب» دارد و به بازگشت از گناه محدود نمى شود، تأمّل در آيات و رواياتى كه كلمه «أوّاب» در آنها به كار رفته، نشان مى دهد كه اهل اوبه، داراى منزلتى والاتر از اهل توبه هستند و ظاهرا اين، بدان جهت است كه اَوّاب، صرفا بازگشت از گناه ندارد، بلكه با همه وجودش از غير خدا روى گردانده، به خداى متعال، رجوع مى كند و به او مشغول مى گردد. بر پايه حديثى از امام صادق عليه السلام در تفسير آيه «فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّ بِينَ غَفُورًا ؛ قطعا او آمرزنده اوّابين است»:

هُمُ التَّوّابونَ المُتَعَبِّدونَ.[۲]

آنان توبه كنندگانِ عبادت پيشه اند.

همچنين در حديثى ديگر، سجده هاى طولانى يكى از عادات «أوّابين» شمرده شده است.[۳]