مباحث اعتقادى مربوط به نبوت بسيار زياد است كه حضرت عبدالعظيم به آنها نپرداخته است؛ مثلاً نبوت عامه و شرايط پيامبران و اعتقاد به كتاب هاى قرآن و كتاب هاى آسمانى و اعتقاد به وحى و فرشتگان و اعتقاد به ما انزل على رسول الله و ... نيز داخل در بحث نبوت هستند كه در اين حديث شريف ذكر نشده است. و شايد بتوان گفت اينها جزء قسم دوم اصول دين يعنى جزئيات و فروع اعتقادات بوده و لذا ذكر نكردن يا عقيده نداشتن به آنها اشكالى ندارد ـ در صورت جهل و عدم حصول علم ـ البته بايد جحد و انكار نسبت به آنها كسى نداشته باشد.
و اما مسئله معراج كه مربوط به نبوت است، در ادامه حديث و پس از بيان اعتقاد به امامت ذكر شده است.

اعتقاد به امامت

حضرت عبدالعظيم فرموده: «و أقول إنّ الإمام و الخليفة و ولى الامر بعده اميرالمؤمنين على بن ابيطالب عليه السلام ثم الحسن ثم الحسين ثم على بن الحسين ثم محمد بن على ثم جعفر بن محمد ثم موسى بن جعفر ثم على بن موسى ثم محمد بن على ثم انت يا مولاى. فقال على عليه السلام : و من بعدى الحسن ابني، فكيف للناس بالخلف من بعده؟ قال قلت: و كيف ذلك يا مولاى؟ قال: لأنّه لا يرى شخصه و لا يحلّ ذكره باسمه حتى يخرج فيملأ الارض قسطاً و عدلاً كما ملئت ظلماً و جوراً».
جناب عبدالعظيم اعتقاد خود را به امامت و خلافت و ولى امر بودن حضرت على عليه السلام و فرزندان معصوم آن حضرت را تا امام هادى عليه السلام ذكر كرده و سپس امام هادى، امامت فرزند خود امام عسكرى و امامت حضرت مهدى عليه السلام و برخى از ويژگى هاى حضرت مهدى عليه السلام را ذكر فرمودند.