شده است؛ مثل حديث لوح فاطمه عليهاالسلامكه جابر نقل كرده است، ولى قريب به اتفاق اين احاديث را اهل سنت نقل كرده اند و شيعيان كمتر اين احاديث را نقل كرده اند. جالب آن است اهل سنت كه خود اين احاديث را نقل كرده اند به آنها ملتزم و معتقد نشدند، ولى شيعيان معمولاً در زمان هر كدام از ائمه عليهم السلام تنها همان امامان رامى شناختند و نمى دانستند كه چند امام خواهند داشت، ولى در نهايت دين و مذهب آنان بر چيزى استقرار يافت كه از ابتدا پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله خبر داده بود.
4. حضرت امام هادى صلى الله عليه و آله در مورد حضرت مهدى عليه السلام سه صفت را ذكر كرد: 1. آن حضرت ديده نمى شود؛
2. ذكر نام او در زمان غيبت جايز نيست؛
3. ظهور مى كند و جهان را پُر از عدل و داد مى كند.
هر كدام از اين سه ويژگى احتياج به شرح و بسط زياد دارد؛ مثلاً ديده نشدن آن حضرت با اين همه ادعاهاى رؤيت چگونه قابل جمع است و ... و اكنون از آنها صرف نظر مى گردد.
تنها در اينجا يك نكته اى را ذكر مى كنيم كه الآن براى برخى نويسندگان مشكل به نظر رسيده و به اين وسيله در دين ترديد ايجاد كرده اند. به نظر اينان اين شبهه پديد آمده كه چگونه امام زمان عليه السلام جهان را پُر از عدل و داد مى كند، در حالى كه چند سال پس از ظهور، آن حضرت شهيد مى شود و كشتن امام، خود بزرگ ترين ظلم و جنايت است، پس عدل و داد فراگير نمى شود.
اين شبهه چند پاسخ دارد: اول آنكه در حديث حضرت عبدالعظيم آمده است كه «يملأ الارض قسطاً و عدلاً كما ملئت ظلماً و جوراً»، در بسيارى از روايات آمده است كه «بعد ما ملئت...»، ولى در حديث حضرت عبدالعظيم آمده است: «كما ملئت...» يعنى جهان آن گونه كه پُر از ظلم