در تأويل كريمه «وَ لَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا ما يُوعَظُونَ بِهِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ»^۱ به حديثى از امام باقر عليه السلام استناد كرده كه فرمود: «اگر آنان [كه راه غدير را بى راهه رفتند] بدانچه درباره حضرت وصى عليه السلام موعظت شدند عمل مى كردند، هر آينه برايشان بهتر بود. ^۲
در تأويلِ «وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ»^۳ به روايتى از رسول خدا صلى الله عليه و آله استناد جسته كه حضرت فرمود: (مقصود از «اُذُنْ» در آيه) گوش تو است اى على. ^۴
در تأويل كريمه «وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْناهُمْ ماءً غَدَقاً»^۵ آورده است كه حضرت امام باقر عليه السلام فرمود: يعنى چنانچه استقامت ورزند در ولايت امير مؤمنان و جانشينان پس از او از فرزندانش و در امر و نهى آنان مطيع آنها باشند دلشان را سرشار از ايمان كنيم. و طريقه، همان ايمان به ولايت على و اوصيا است. ^۶
در تأويل كريمه «يا أَيُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَكُمُ الرَّسُولُ بِالْحَقِّ مِنْ رَبِّكُمْ فَآمِنُوا خَيْراً لَكُمْ وَ إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ لِلّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»^۷ با استناد به روايتى، جانمايه ايمان را ايمان به وصايت حضرت وصى و كفر را كفر به ولايت امير مؤمنان عليه السلام مى داند. ^۸