خداوند متعال؛ زيرا آنان كشتى نجات امّت اند و مردم را با انواع هدايتها، چه هدايت تشريعى و چه تكوينى و باطنى، به سوى حقّ راهنمايى مى كنند و سوق مى دهند.
و امّا لقبى كه در كلمات حضرت عبدالعظيم عليه السلام به كار رفته و دلالت بر عظمت و جلالت قدر او از بين حسنيون دارد، همان تعبيرِ «يا مولاى» است؛ زيرا اين گونه تعبير دلالت بر اين دارد كه آن حضرت عليه السلام اعتقاد تامّ و تمام به ولايت اهل بيت، و بالاخص امام زمان خود حضرت جواد الأئمه عليه السلام ، داشته است؛ به تعبير ديگر، او شيعه عقيدتى بوده است كه معتقد به امامت و ولايت و خلافت بالافصل امام على عليه السلام و اهل بيت عليهم السلام او است، نه شيعه سياسى كه تنها اعتقاد به افضليت و برترى امام على عليه السلام بر ساير صحابه دارد، و نه شيعه به معناى محبّ اهل بيت عليهم السلام.
شبيه همين تعبير، در آخر حديث از حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام آمده است؛ زيرا مى بينيم كه هنگام صدازدن حضرت جواد عليه السلام به اسم آن حضرت عليه السلام را صدا نمى زند، بلكه از القاب پرمغز استفاده مى كند، آنجا كه عرض مى كند: «يا سيّدى! فكيف يعلم انّ اللّه قد رضى...؟» اين خود دلالت بر اوج عظمت امام جواد عليه السلام به عنوان امام زمان خود و ولىّ امر او دارد.
در حديث ديگرى نيز، كه از حضرت عبدالعظيم عليه السلام نقل شده، پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم برخى از القاب و خصوصيات امامان معصوم را از خداوند متعال نقل مى كند كه عبارت اند از:
1. آنان معدن علم خداوندند؛ ۱ زيرا كسى كه امام مسلمين و هادى بشر به كمال و سعادت او است، بايد چنين باشد.
2. اهل بيت خازن وحى الهى اند؛ ۲ زيرا اوصيا، كه وظيفه تبيين سنت نبوى و قرآن كريم را دارند، بايد خزينه دار و حافظ شريعت اسلام باشند.
1.كمال الدين، باب ۲۸، ح ۳.
2.همان.
