۹۱۲.عنه عليه السلام :إنّ أولَى النّاسِ بأمْرِ هذهِ الاُمّةِ قَديما و حَديثا أقْرَبُها مِنَ الرَّسولِ و أعْلَمُها بالكِتابِ و أفْقَهُها في الدِّينِ ، أوَّلُها إسلاما و أفْضَلُها جِهادا و أشَدُّها بِما تَحْمِلُهُ الأئمّةُ مِنْ أمْرِ الاُمّةِ اضْطِلاعا . ^۱

۹۱۳.عنه عليه السلام :ثَلاثةٌ مَن كُنَّ فيهِ مِنَ الأئمّةِ صَلُحَ أنْ يَكونَ إماما اضْطَلَعَ بأمانَتِهِ : إذا عَدَلَ في حُكْمِهِ، و لَم يَحْتَجِبْ دُونَ رَعِيَّتِهِ ، و أقامَ كِتابَ اللّهِ تعالى في القَريبِ و البَعيدِ . ^۲

۹۱۴.عنه عليه السلام :إنَّ أحَقَّ النّاسِ بهذا الأمْرِ أقْواهُمْ عَلَيْهِ و أعْلَمُهُمْ بأمرِ اللّهِ فيهِ ، فإنْ شَغَبَ شاغِبٌ اسْتُعْتِبَ ، فإنْ أبى قُوتِلَ . ^۳

۹۱۵.عنه عليه السلام :هَجَمَ بِهِمُ العِلْمُ على حقيقةِ البَصيرَةِ، و باشَروا رُوحَ اليَقينِ ، و اسْتَلانوا ما اسْتَعْوَرَهُ المُتْرَفونَ ......... اُولئكَ خُلَفاءُ اللّهِ في أرضِهِ . ^۴

۹۱۶.عنه عليه السلام :الإمامُ المُسْتَحِقُّ للإمامةِ لَهُ عَلاَماتٌ ، فَمِنها : أنْ يُعْلَمَ أنّهُ مَعصومٌ مِنَ الذُّنوبِ كُلِّها صَغيرِها و كَبيرِها ، لا يَزِلُّ في الفُتْيا ، و لا يُخْطئُ في الجَوابِ ، و لا يَسْهو و لا يَنْسى ، و لا يَلْهو بِشَيءٍ مِنْ أمرِ الدُّنيا .
و الثّاني : أنْ يَكونَ أعْلَمَ النّاسِ بِحَلالِ اللّهِ و حَرامِهِ و ضُرُوبِ أحْكامِهِ و أمْرِهِ و نَهْيِهِ و جَميعِ ما يَحتاجُ إليهِ النّاسُ ، فَيَحْتاج النّاسُ إلَيْهِ و يَسْتَغني عَنْهُمْ.
و الثّالثُ : يَجِبُ أنْ يَكونَ أشْجَعَ النّاسِ ، لأنَّهُ فِئَةُ المُؤمِنينَ الَّتي يَرْجِعونَ إلَيْها ؛ إنِ انْهَزَمَ مِنَ الزَّحْفِ انْهَزَمَ النّاسُ لانْهِزامِهِ.
و الرّابعُ : يَجِبُ أنْ يَكونَ أسْخَى النّاسِ و إنْ بَخِلَ أهلُ الأرضِ كُلُّهُمْ ، لأنَّهُ إنِ اسْتَولَى الشُّحُّ عَلَيْهِ شَحَّ بِما في يَدَيْهِ مِنْ أموالِ المُسلِمينَ .
الخامسُ : العِصْمَةُ مِن جَميعِ الذُّنوبِ ، و بِذلِكَ يَتَميَّزُ عَنِ المَأمومِينَ الّذينَ هُمْ غَيْرُ مَعصومِينَ ، لأنّهُ لَو لَم يَكُنْ مَعْصوما لَم يُؤْمَنْ عَلَيْهِ أنْ يَدْخُلَ فيما يَدْخُلُ النّاسُ فيهِ مِنْ مُوبِقاتِ الذُّنوبِ المُهْلِكاتِ و الشَّهَواتِ و اللّذّاتِ . ^۵

۹۱۲.امام على عليه السلام :سزاوارترين مردم به اداره امور امّت، چه در گذشته و چه حال، كسى است كه از همه مردم به پيامبر نزديكتر، به كتاب خدا داناتر، در دين ژرف نگرتر، در اسلام پيشگامتر، در جهاد برتر و در به دوش كشيدن بار اداره امور امّت توانمندتر باشد.

۹۱۳.امام على عليه السلام :سه چيز است كه هر رهبرى آنها را دارا باشد شايسته رهبرى و به دوش كشيدن بار اين امانت است: هرگاه در حكومت خود عدالت ورزد، خود را از دسترس امّتش دور نگه ندارد و [احكام ]كتاب خدا را درباره آشنا و بيگانه به اجرا گذارد.

۹۱۴.امام على عليه السلام :سزاوارترين مردم به اين كار (خلافت) كسى است كه در آن تواناتر و به فرمان خدا درباره آن داناتر باشد. اگر آشوبگرى دست به آشوب زند، از او بخواهد كه دست از آشوبگرى بردارد و اگر سرپيچى كند با او بجنگد.

۹۱۵.امام على عليه السلام :علم (معرفت) ، آنان را به بصيرت حقيقى كشانده و با روح يقين درآميخته اند و آنچه را ناز پروردگان دشوار ديده اند، بر خود هموار كرده اند ......... اينان جانشينان خدا در زمين او هستند.

۹۱۶.امام على عليه السلام :امامِ سزامندِ امامت را نشانه هايى است. نخست آنكه: معلوم شود او از همه گناهان ـ كوچك و بزرگ ـ مصون است، در فتوا دچار لغزش نمى شود و پاسخ نادرست نمى دهد، نه اشتباه مى كند و نه فراموش و به چيزى از دنيا دل نمى بندد.
دوم آن كه: نسبت به حلال و حرام خدا و احكام گوناگون او و امر و نهى الهى و آنچه نياز مردم است، آگاهترين فرد باشد. مردم به او نيازمند باشند و او از مردم بى نياز.
سوم: بايد شجاعترين مردم باشد؛ زيرا امام براى مؤمنان به منزله نيروى پشتيبان لشكر است كه [در هنگام ترس يا شكست ]به آنان پناه مى برند. اگر امام در ميدان نبرد شكست خورَد مؤمنان نيز با شكست او در هم شكسته مى شوند.
چهارم: بايد بخشنده ترين مردم باشد هر چند همه مردم روى زمين بخل ورزند ؛ زيرا اگر آز و بخل بر امام چيره شود، به اموالى از مسلمانان كه در دست اوست، طمع خواهد بست.
پنجم: معصوم بودن از همه گناهان؛ و با اين ويژگى، او از پيروان خود كه معصوم نيستند، متمايز مى شود؛ چه اگر او معصوم نباشد، اطمينانى نيست كه همچون ديگر مردمان گرفتار گناهان مهلك و شهوات و كام جويى ها نشود.