امورى از اين عبارت استفاده مى شود كه بدين قرار است :
1 . تصلب شيعيان در علاقه به آل محمد صلى الله عليه و آله ؛
2 . اهل دنيا نبودن صاحب باغ ؛
3 . عنايت پيغمبر گرامى به شناساندن حضرت عبدالعظيم عليه السلام ؛
4 . ارتكاز شيعيان در اينكه وقف آل محمد عليهم السلام به نحو اطلاق ، بايد مورد استفاده عموم شيعيان قرار گيرد و لذا همگى اموات خود را در آن مكان دفن مى كردند .
5 . ارتكاز شيعيان در اينكه در جوار آل محمد مدفون شدن ، مايه اميدوارى نجات است .
فمرض عبدالعظيم و مات رحمة اللّه عليه ، فلما جُرِّد ليغسل وجد في رقعة فيها ذكرُ نسبه فاذا فيها : ابوالقاسم عبدالعظيم بن عبداللّه بن على بن الحسن بن زيد بن على بن الحسن الحسن بن على بن ابى طالب عليهم السلام .
از اين عبارت استفاده مى شود كه حضرت عبدالعظيم عليه السلام خيلى هشيار بوده كه نسب خود را معرفى كرده ، و آن حضرت به شش پشت به حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام مى رسد ، و اينكه شيعيان نيز خيلى بيدار بودند كه اين را حفظ كردند . سلام اللّه على آبائه و أجداده و عليه و على جميع الشيعة المستيقظين .
بنابراين به هيچ وجه شبهه در عدالت آن حضرت نيست و مناقشه در عدالت ايشان چنانچه از بعضى نوشته ها استفاده مى شود ، بى مورد است . در تنقيح المقال في علم الرجال ^۱ آمده :
اقول : لعل جلالته فى النهاية أغنته عن التصريح بوثاقته و دَعته الى الاكتفاء بقول (و كان مرضيا) و كان صدر من الصدوق فى المشيخة بقول : «كان عابدا و عالما» كما صدر عن العلامة في الخلاصة و لقد أجاد