عبدالجبّار، باغ را نفروخت و [پس از اطّلاع يافتن از رؤياى آن شخص، به او] چنين گفت كه: «من نيز در خواب، همين ديدار را با رسول خدا داشته ام و همين گفتار را شنيده ام». صاحب باغ به اين سعادت نايل آمد كه بعد از دفن شدن حضرت عبدالعظيم در آن باغ، مكان قبر و تمام باغ را در راه خدا وقف نمود. ۱
وفات
تاريخ وفات حضرت عبدالعظيم روشن نيست؛ امّا از روايتى ۲ كه در بيان فضيلت زيارتش از امام هادى عليه السلام نقل شده است، آشكار مى شود كه وفات او قبل از شهادت امام هادى عليه السلام (254 ق)، يعنى: در آغاز دهه ششم از قرن سوم هجرى و در زمان خلافت «المعتز» بوده است. ۳
شخصيّت علمى و معنوى حضرت عبدالعظيم
جايگاه وى در نزد امامان
شيخ صدوق (م 381 ق) در كتاب هاى الأمالى و إكمال الدين حديثى نقل كرده كه بيانگر مقام والاى حضرت عبدالعظيم است، به طورى كه اگر هيچ دليلى جز آن وجود نمى داشت، مقام آن حضرت به خوبى روشن مى گشت. حديث، چنين است كه حضرت عبدالعظيم مى گويد:
1.روضات الجنّات، ج ۴، ص ۲۱۱؛ قاموس الرجال، ج ۶، ص ۱۹۱؛ رجال النجاشى، ص ۲۴۸.
2.كامل الزيارات، ص ۵۳۷، باب ۱۰۷ (فضل زيارة قبر عبدالعظيم بن عبداللّه بن الحسنى بالرّى)، حديث ۱.
3.مؤلّف كتاب جنّة النعيم و العيش السليم، در همين كتاب، وفات حضرت عبدالعظيم را اوايل سال ۲۵۰ قمرى دانسته است. نيز در كتاب الذريعه (ج ۷، ص ۱۹۰) ذيل عنوان «خُطب أميرالمؤمنين عليه السلام »، تاريخ وفات وى، نيمه شوّال سال ۲۵۲ قمرى ذكر شده است.
