نوشته، مى آورد:
...[او فردى] پارسا و ديندار، عابدى مشهور به امانتدارى و صدقِ گفتار، عالِم به امور دين و آگاه به علم توحيد و عدل و نشر حديث بوده و از امام هادى و امام عسكرى عليهماالسلام روايات و نامه هايى دريافت نموده است... . ^۱
3. سيّد مرتضى (م 436 ق) حضرت عبدالعظيم را با صفاتى چون سيّد پارسا، عالِم، زاهد، بلندمرتبت و بزرگ منزلت، ستوده است. ^۲
4. ابوالعبّاس نجاشى (م 450 ق) در كتاب رجال خود، داستان آمدن حضرت عبدالعظيم به رى و مخفى زيستن و به عبادت پرداختن او را آورده، سپس سلسله روايت خود را از حضرت عبدالعظيم از طريق احمد بن على تا ابوتراب رويانى مى آورد و مى نويسد:
«عبدالعظيم بن عبداللّه، همه روايت هاى خود را براى ما حديث كرد». ^۳
5. شيخ طوسى (م 460 ق) مى نويسد:
«[او] عابد، پارسا و پسنديده بود». ^۴
6. علاّمه حلّى (م 726 ق) مى نويسد:
«او عالم، عابد و پارسا بود و او را حكايتى است كه بر حسن حال او دلالت مى كند...». ^۵