النّاس من الآفاق لطلب فضله؛ ^۱
زيد بن حسن عليه السلام متولّى صدقات رسول خدا صلى الله عليه و آله و مردى مسنّ، جليل القدر و بخشنده و داراى نفس لطيف و خير بى شمار بود و شعراى عصر او را ستوده اند.
در بحارالأنوار ^۲ به همين مضمون مطالبى درباره زيد آمده است كه همه اينها دليل بر عظمت و شرافت و جلالت زيد دارد.
علاّمه مجلسى به نقل از مفيد مى نويسد: شعراى زيادى در مدح زيد بن حسن عليه السلام شعر سروده اند كه از جمله آنها محمد بن بشير خارجى است. وى در مدح زيد مى سرايد:

إذا نَزَلَ ابْنُ الْمُصْطَفى بَطْنَ طَلْعَةٍنَفَى جَدْبَها وَاخْضَرَّ بِالنَّبْتِ غُودُها
وَ زَيْدٌ رَبيعُ النّاسِ في كُلِّ شَتْوَةٍإذا اخْلَفَتْ انْوارُها وَرُعُودُها
حَمُولٌ لِأَشْناقِ الدَّياتِ كَأنَّهُسِراجُ الدُّجى إذْ قارَنَتْهُ سُعُودُها^۳
هنگامى كه پسر مصطفى به سرزمينى درآيد، خشكسالى آن را بزدايد و چوب خشك آن وادى به سبزى بگرايد.
در هر زمستانى كه نزولات و بارندگى نباشد، زيد بهار مردم است.
همه خونبهاها را مى پردازد؛ گويى هنگامى كه ستاره سعد او برآيد، چون چراغى در تاريكى ها است.
مؤلّف كتاب زندگانى حسن بن على عليه السلام درباره زيد مى نويسد:
عبدالرحمن بن ابى الموالى گويد: زيد بن حسن عليه السلام را ديدم كه بر مركبى مى نشست و به «سوق الظهر» مى آمد و در آنجا توقّف مى كرد. مردم را مى ديدم كه در اطرافش جمع مى شدند و به او نگاه مى كردند و از هيكل