خاك سپردند. ^۱
مرگ وى بر بسيارى از مردمان حجاز گران آمد؛ زيرا او تنها حامى محرومان و مظلومان بود. از اين رو، شعرا در وفاتش مرثيه ها سرودند؛ از جمله قدامة بن موسى الجحمى ^۲ با اشاره به فضايل زيد، در رثاى او چنين سرود:

«فَإنْ يَكُ زَيْدُ غالَتِ الاَْرْضُ شَخْصَهُفَقَدْ بانَ مَعْروُفٌ فُناكَ وجُودُ
وإنْ يَكُ أَمْسى رَهْنَ رَمْسٍ فَقَدْ ثَوىبِهِ وَهْوَ مَحْمُودُ الْفِعالِ فَقيدُ
سَميعٌ اِلَى الْمُعْتَرِّ يَعْلَمُ أنَّهُسَيَطْلُبُهُ الْمَعْرُوف ثَمَّ يَعُودُ
وَلَيْسَ بِقَوّالٍ وَقدْ حَطَّ رَحْلَهُلِمُلْتَمِسِ الْمَعْرُوفَ أيْنَ تُريدُ
إذا قَصَّرَ الْوَعْدُ الدَّنِيُّ نَما بِهِإلَى الْمَجْدِ آباءُ لَهُ وَجُدُودُ
مَبا ذيلُ لِلْمَوْلَى مَحاشيدُ القُرىوَفي الرَّوْعِ عِنْدَ النّائِباتِ أُسُودُ
إذا انْتُحِلَ الْعِزُّ الطَّريفُ فَإنَّهُمْلَهُمْ إرْثُ مَجْدٍ ما يُرامُ تَليدُ
إذا ماتَ مِنْهُمْ سَيِّدٌ قامَ سَيِّدُكَريمُ يُبَتّي بَعْدَهُ وَ يَشيدُ؛^۳
گرچه دست روزگار جسم زيد را ربود، امّا همانا بخشش او آشكار است.
و اگر پيكرش به خاك رفته، پس زمين فقيدى را دربر گرفته كه همه كارهايش پسنديده بود.
او نداى بيچارگان را مى شنود و مى داند كه از او كمك مى خواهند و كامياب باز مى گردند.
او كسى نبود كه به نيازمند بگويد چه مى خواهى و كجا مى روى، بلكه از آنان رفع نياز مى كرد.
اگر هم نيازمندى به همه درخواست هايش نمى رسيد، ولى مى دانست به سوى