وقتى كه به معاويه خبر رسيد كه على عليه السلام آماده باش داده است، او نيز به يارانش فرمان آمادگى داد. گزارش امر او به على عليه السلام رسيد و از اين رو، با ياران خود به پيشروى ادامه داد. زمانى كه معاويه از حركت او آگاه شد، با تمام نيروهايش به سپاه امام على عليه السلام تاخت. وى كه جلودارى سپاهش را به سفيان بن عمرو داده بود، ارطات عامرى، بُسر، را به فرماندهى دنباله سپاه گماشت. اين لشكر به راه افتاد تا همگى به «قُناصِرين» در كنار صفّين رسيدند.
اَشتر، با چهار هزار تن از ديده وران زبده عراقى، بر جلوداران لشكر معاويه، كه پيش از او بر سر آب اردو زده بودند، تاخت و ابو اعور را از اردوگاهش براند؛ ولى از سوى ديگر، معاويه با همه لشكريانش به سوى سپاه على عليه السلام تاخت. اشتر، كه جان امام را در خطر ديد، به جانب امام برگشت و به اين گونه معاويه بر آب مسلّط شد و ميان اهل عراق و آب فاصله افكند. ^۱

همسر و فرزندان

به اتّفاق جميع مورّخان و به گفته ابونصر بخارى در كتابش ^۲ ، همسر زيد، «لبابه» دختر عبداللّه بن عبّاس بن عبدالمطّلب، بود كه ابتدا عبّاس بن على بن ابى طالب عليه السلام او را تزويج كرد. هنگامى كه آن جناب در كربلا شهيد شد، زيد وى را به نكاح خويش درآورد. از لبابه پسرى به نام حسن متولّد شد. البته عدّه اى ديگر از مورّخان، «زجاجه» ملقّب به «رقرق» را مادر حسن دانسته اند. ^۳