ولى راويان بزرگى چون حضرت عبدالعظيم حسنى چنان برجسته اندكه از امامان عليهم السلام توثيق دارند.
امام هادى عليه السلام با ديدن عبدالعظيم مى گويد: «مرحبا بك يا ابوالقاسم أنت ولّينا حقّاً»^۱ و پس از آنكه عبدالعظيم دين خويش را بر امام عرض كرد، امام در تأييد دين وى مى گويد: «هذا واللّه دين اللّه الذى ارتضاه لعباده فاثبت عليه^۲؛ به خدا سوگند اين همان دين خداست كه براى بندگانش پسنديده است، بر آن پايدار بمان». و آنگاه او را دعا مى كند كه «ثبتك اللّه بالقول الثابت في الحياة الدنيا و في الآخرة».^۳
باز هنگامى كه نزد امام حسن عسگرى عليه السلام ، از عبدالعظيم حسنى صحبتى به ميان آمد، وى را چنين مى ستايد: «اگر عبدالعظيم نبود مى گفتم كه على بن حسن بن زيد بن حسن فرزندى از خود باقى نگذاشته است». ^۴ مى نگريد كه توثيق حضرت عبدالعظيم، توثيق معمولى و عادى رجالى نيست؛ اين توثيق از سوى امام معصوم عليه السلام و در اوج آن است. بنابر اين رواياتى كه عبدالعظيم در سند آن باشد، از جهت وى موصوف به صحت خواهد بود.
حال بنگريد كه محقق ميرداماد، چگونه از اين حقيقت دفاع مى كند و اين سخن را كه عبدالعظيم توثيق رجالى ندارد و بدين جهت رواياتش را وصف صحت نمى گيرد، چگونه مى كوبد! وى مى نويسد:
من الذايع الشايع أنّ طريق الراوية من جهة أبي القاسم عبدالعظيم بن عبداللّه الحسنى المدفون بمسحد الشجرة بالرى رضى اللّه تعالى عنه و أرضاه من الحسن؛ لأنّه ممدوح غيرمنصوص على توثيقه.
و عندي أنّ الناقد البصير و المتبصّر الخبير يستهجنان ذلك و يستقبحانه جدّا و لو