الهى است. اين ويژگى را با كمترين نگاه به زندگى اين عبد بزرگ همه مى يابند. ما به برخى از آنچه اين را تسليم مى نماياند، اشاره مى كنيم:
الف) درك محضر امام و دانش پذيرى از امام
ب) پرسش از امام چه حضورا و چه كتبا
پ) عرض دين خويش بر امام
ت) تأييد ويژه امام از او و شهادت امام بر اينكه حضرت عبدالعظيم حسنى به حق ولىّ امام است.
ث) ارجاع و اعتماد امامان به وى
مناسب است به اسوه ديگرى از تسليم منشان اشاره كنيم:
امام صادق عليه السلام درباره عبداللّه بن ابى يعفور فرمود: «ما وجدت أحداً يقبل وصيّتي و يطيع أمري إلاّ عبداللّه بن أبي يعفور۱؛كسى را كه سفارش مرا بپذيرد و دستورم را اجرا كند، جز عبداللّه بن ابى يعفور نمى شناسم».
در روايتى آمده است كه عبداللّه بن ابى يعفور به امام صادق عليه السلام گفت: اگر يك انار را دو نيم كنيد و شما بگوييد كه اين نيم حرام و اين نيم حلال است مى پذيرم كه همان را كه شما حلال گفته ايد حلال و همان را كه حرام گفته ايد حرام است. امام صادق عليه السلام دو مرتبه فرمود: خداوند تو را رحمت كند. ۲
شناخت ژرف و عميق از حجت خدا، زمينه ساز چنين تسليم و تعبدى است.
12. عبادت
نجاشى درباره حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام از احمد بن محمدبن خالد برقى نقل مى كند كه عبدالعظيم پس از آن كه از چنگ سلطان زمان فرار كرد و به رى آمد، در
1.معجم رجال الحدیث، ج۱۱،ص۱۰۴-۱۰۵
2.همان.
