روند تقيّه را مى توان از آغاز بعثت بررسى كرد. پنهان بودن دعوت، افشا نكردن حقايق و اسرار، همشكلى و همزيستى ظاهرى؛ اهل اديان و مكاتب، ابرازِ تبرّى نكردن، نفوذ و حضور در حلقه اى مخالف، از جلوه هاى تقيّه است.
زندگى حضرت عبدالعظيم با اين ارزش همراه بوده است؛ صاحب بن عبّاد مى نويسد:
«و خاف من السلطان فطاف البلدان على أنّه قيج ثمّ ورد الرىّ و سكن بساربانان في دار رجل من الشيعة في سكّة الموالي و كان يعبداللّه عزّوجلّ في ذلك السرداب يصوم النهار و يقوم الليل و يخرج مستترا فيزور القبر الّذى يقابل الآن قبره و بينهما الطريق و يقول هو خير رجل من ولد موسى بن جعفر عليه السلام و كان يقع خبره إلى الواحد بعد الواحد من الشيعة حتّى عرفه أكثرهم؛ ^۱
حضرت عبدالعظيم حسنى سلام اللّه عليه از بيم سلطان به گردش در شهرها به عنوان پيك پرداخت. آن گاه به رى آمد و در محله ساربانان در خانه مردى شيعى در سكة الموالى سكونت كرد و در آن سرداب به عبادت خدا مشغول شد. روز را روزه مى گرفت و شب خيزى داشت و پنهان و ناشناس از خانه بيرون مى آمد و به زيارت قبرى مى رفت كه امروز روبه روى قبر خود ايشان است و ميان اين دو قبر راه است و مى فرمود: اين قبر مردى از فرزندان حضرت موسى بن جعفر عليه السلام است و اين چنين خبر حضرت عبدالعظيم حسنى به شيعيان تك تك مى رسيد تا آنكه اكثر شيعيان از حضور ايشان باخبر شد».

15. اعتماد و ارجاع امام به وى

«و أمّا الحوادث الواقعة فارجعوا فيها إلى رواة حديثنا؛ فإنّهم حجّتى عليكم و أنا حجه اللّه عليهم؛ ^۲