در حوادثى كه پيش مى آيد، به راويان حديث ما مراجعه كنيد؛ چرا كه آنان حجّت من بر شما و من حجّت خدا بر آنان هستم».
«روى ابوتراب الرويانى قال: سمعت أبا حمّاد الرازى يقول: دخلت على عليّ بن محمّد عليه السلام بسرّ من رأى. فسألته عن أشياء من الحلال و الحرام. فأجابنى فيها. فلمّا ودّعته، قال لي: يا حمّاد! إذا اشكل عليك من أمر دينك بناحيتك، فسل عنه عبدالعظيم بن عبداللّه الحسنى و اقرأه منّي السلام؛ ^۱
ابو حماد رازى گويد: در سرّ من رأى به خدمت امام هادى7 رسيدم و سؤالاتى درباره حلال و حرام از ايشان كردم و ايشان جواب دادند چون با ايشان وداع كردم حضرت به من فرمود: اى حمّاد هر زمان كه در منطقه ات چيزى از امور دينى بر تو مشكل شد درباره اش از عبدالعظيم بن عبداللّه الحسنى بپرس و سلام مرا نيز به او برسان».
ارجاع هاى امامان حاكى از آن است كه آن شخصيت كاملاً شايسته بوده و اهليّت آن را داشته كه شيعه در مشكلات دينى اش به او مراجعه كند.
با يك بررسى ساده، روشن مى شود كه ارجاعهاى امامان به چه گونه افرادى است؛ بنگريد به: ارجاع به زكريّا بن آدم، ارجاع به ابان، ارجاع به يونس بن عبدالرحمن، ارجاع به زراره، ارجاع به محمّدبن مسلم ثقفى، ارجاع به ابابصير.
«امام رضا عليه السلام در پاسخ به سؤال على بن مسيّب كه مى پرسد: فاصله ام دور است و هر زمان نمى توانم محضرتان شرفياب شوم، معالم دينم را از چه كسى بپرسم؟ مى فرمايد: از زكريّا بن آدم قمى كه بر دين و دنيا مأمون است، بپرس». ^۲
امين بر دنيا و امين بر دين بودن اوج اخلاق و علم زكريّا بن آدم قمى را مى رساند و از اين حديث به دست مى آيد كه چه شخصيتهاى برجسته اى و با چه شرايطى مورد ارجاع امامان قرار مى گرفته اند.