حضرت صادق عليه السلام فيض بن مختار را به زراره ارجاع مى دهد و به او مى گويد:
« إذا أردت حديثا فعليك بهذا الجالس و أومأ إلى رجل من أصحابه. فسألت أصحابنا عنه. فقالوا: زرارة بن أعين؛^۱ اگر حديث خواستى، بر تو باد به اين فردى كه نشسته است و اشاره فرمود به يك نفر از ياران خويش فيض گويد: از يارانمان پرسيدم اين كيست؟ گفتند: زرارة بن اعين است».
ارجاع در ميان فقيهان معناى والايى دارد. اينكه يك فقيه بزرگ حتّى مسئله اى را به فقيه ديگرى ارجاع دهد، از چنان ارزشى برخوردار است كه اعلميّت و برترى وى را در رتبه بعد از خود اثبات ميكند.
هم اكنون اگر امام معصومى به طور مطلق كسى را به عبدالعظيم حسنى ارجاع دهد و بگويد كه در مشكلات دينى به عبدالعظيم مراجعه كن؛ آيا شخصيّت ارزشمند و والاى او را نمى رساند؟ اين چنين است كه نجاشى پس از نقل ارجاع حضرت رضا عليه السلام به يونس بن عبدالرحمن مى نويسد: و هذه منزلة عظيمة ^۲ ؛ اين موقعيت بس بزرگى است» براى يونس كه امام عليه السلام به وى ارجاع داده است.
عبدالعزيز بن المهتدى گويد: «إنّي سألته فقلت انّي لا اقدر على لقائك في كل وقت فعمّن آخذ معالم ديني؟ فقال: خذ عن يونس بن عبدالرحمن؛^۳عبدالعزيز بن مهتدى گويد: از امام رضا عليه السلام پرسيدم من هميشه نمى توانم به ديدارتان نايل شوم؛ پس از چه كسى معالم دينم را بگيرم؟ حضرت فرمود: از يونس بن عبدالرحمن».
ارجاع مكرّر امام صادق عليه السلام به ابان بن تغلب، شخصيتى كه سه امام را درك