مقدمه

شخصيت هاى بزرگ به گونه اى هستند كه هر چه به آنان نزديك تر شوى و ژرف تر بنگرى، بيشتر به آنان ارادت مى ورزى و ارزشمندى و ارجمندى آنان بيشتر متجلّى ميگردد، تا آنجا كه سرسپرده آنان مى شوى و عشق به آنان همه وجودت را فرا مى گيرد. حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام نمونه برين از اين دست شخصيت ها است. در ابتدا مى پندارى او را شناخته اى كه اين اندازه در چشم تو بزرگ شده است، ولى هر چه بهتر كاوش مى كنى و ابعاد شخصيت وى را مى شكافى، بيشتر تحت تأثير او قرار مى گيرى، محو مقام رفيع او مى شوى و در برابرش به كرنش مى افتى و اختيار از كف مى دهى و تازه مى فهمى كه تنها تو چنين نيستى؛ هر كس كه به اين راه پا نهاده و نگاهى به اين شخصيت والا افكنده، دل داده، سرسپرده و نزديك شده است.
با كمى تأمّل در زندگى او، ارزش ها و فضيلت هاى اين راوى بزرگ در برابرت مجسم مى شود كه تو را در پيشگاه اين سلاله زهرا عليهاالسلام به تعظيم وا مى دارد. اعتماد، ارجاع امام به او، توثيق وى از سوى امام، او را برجسته، سرآمد و نمونه ساخته است.
روايات بسيار، دين مرضى، امانتدارى، عبادت و تسليم، ارزشهايى اند كه در اين شخصيت بزرگ منزلت موج مى زنند و جلب توجه مى كنند.
هجرت، گريز، آوارگى، عمل به تقيّه، مصاحبت نزديك با امامان بدون هيچ نقطه