در يكى از سفرهاى زيارتى، كرامتى رخ داد و از جانب حضرت عبدالعظيم عليه السلام عنايتى به آيه اللّه مرعشى شد.
شرح اين ماجرا در كتاب سرزمين كرامت ^۱ بدين نحو آمده است:

هديه سيد الكريم

يكى از علماى بزرگ ^۲ پس از آنكه مقطعى از درسش را در نجف به پايان مى برد، به تهران مى آيد و مقدمات ازدواج ايشان فراهم مى گردد. دخترى معرفى مى شود و به خواستگارى مى روند. مسائل مطابق سليقه طرفين طى مى شود، جز اينكه پدر دختر شرطى را براى داماد مطرح مى كند، تا پس از تحقق آن دختر به خانه بخت برود. شرط پدر دختر تهيه اين اقلام بود: يك جفت گوشواره، چهار عدد النگو، دو عدد پيراهن، دو قواره چادرى و دو جفت كفش.
اگرچه درخواست خانواده عروس چندان سخت و چشمگير نبود، لكن براى آن عالم بزرگوار تهيه همين قدر هم مقدور نبود. ايشان نااميد از انجام شرط، عازم قم مى شود، اما قبل ازحركت به سمت قم به قصد زيارت حضرت عبدالعظيم عليه السلام درشهر رى توقف مى كند.
آن عالم بزرگوار قبل از آنكه به حرم مشرف شود، دقايقى را در حياط صحن و مقابل ايوان مى ايستد. تمام حواسش به شرطى است كه از عهده انجام آن برنيامده است. در اين لحظه كاملاً متوجه آن حضرت مى شود و مشكل را با آن وجود مقدس در ميان مى گذارد. در حالتى دلشكسته زار زار مى گريد و براى آنكه كسى متوجه نشود، عبايش را روى صورتش مى گيرد.