دلنواز و انفاس قدسى و الهى سه تن از آنان يعنى امامان هشتم و نهم و دهم بهره گرفته است. ^۱
او به محضر امام رضا عليه السلام وارد مى شود و چون آهنگ خروج مى كند، امام عليه السلام آن پيام تنبه آفرين، بيدارگر، سپيدى آفرين و زندگى ساز را خطاب به شيعيان صادر مى فرمايد كه نشانگر جايگاه والاى عبدالعظيم حسنى در چشم و دل حضرت رضا عليه السلام و بيانگر جلالت قدر اين عالم بزرگ علوى است. ^۲
عبدالعظيم عالمى سختكوش، بيدار دل، دنياگريز، معادباور، حزم انديش و استوارگام بود. او با اين كه از محضر امامان عليهم السلام بهره گرفته، و در محفل فرادهى عالمان بزرگى زانو زده و خود به جايگاهى بلند در دانش دست يافته، با اين همه در آن روزگارانِ دگرسانى انديشه ها و حضور جريان ها و فرهنگ ها و فكرهاى گونه گون در حوزه انديشه اسلامى و ساحت جامعه اسلامى، بر چگونگى و چه سانى باورها و استوارى و يا ناستوارى انديشه و اعتقاد خود انديشناك است، بدين سان ـ هوشمندى و حزم انديشى را ـ به محضر امام هادى عليه السلام مى رسند و آنچه را به عنوان دين مى انديشد، به آن حضرت عرضه مى كنند و آن بزرگوار مى فرمايند:
هان! ابوالقاسم خداى را سوگند اين باورهاى شما همان آيينى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله آن را آورده. اين دين پدران من است. بر اين باور استوار باش، خداوند تو را بر عقيده درست استوار بدارد. ^۳
چنين بودند عالمان برنادل، جان آگاه، پيراسته درون، فروتن، خودشناس و معادباور كه با داشتن ها و دانستن ها باد نمى كردند، و خويشتن را «طاووس عليين»