كه بر اجتهاد و فقاهت ايشان مشايخ اجازه داده اند نيز حاضر دارم.
پس از مراجعت از عتبه علويّه مرتضويّه به طهران آمد و مرجع احكام و مصدر امور شرعيّه گشت، با ابناء دنيا آميزش نگرفت و قناعت پيشه اش شد، جامه فقر از خود نيفكند و در قضاء حوائج مهمّه اهتمامى داشت، عسرت و تنگدستى را شعار خود كرد، و زحمات كثيره در تربيت اين بنده كشيد كه شرح آن را در رساله على حده كه روزنامه عمر اين گناه كار است ضبط كرده ام.
عاقبت از وباء عام در سلخ شهر ذيقعدة الحرام در روز يكشنبه ^۱ قريب به ظهر در تاريخ دويست و هفتاد و هشت به رحمت ايزدى واصل شد، و پنجاه و پنج سال از عمرش گذشت و در ايوان شمالى در جوار قبر مرحوم آقا طاب ثراه مدفون گرديد.
و جز اين مستمند سه فرزند ارجمند از ذكور بقيّت نهاد. و ظاهراً داعى در تربيت اخوان و خدمتگزارى ايشان كوتاهى نكرده باشد و تقويت كامل در تحصيل كمال ايشان نمود، و بر اين دعوى خداوند تعالى گواه است، وليكن برادر كوچكتر از من كه در مراتب فضل و ادب و فقه و اصول و شعر و خطابت و زهد و ورع بزرگوارى ديگر داشت، فراق پدر را از نظر فراموش كرده داغ سختى بر دلم گذاشت. بعد از امراض مزمنه اين بنده را لايق خدمت و مصاحب خود نديد و از دنيا عزيمت گزيد و چشم