از عيال و فرزندان خود پوشيد تن را مجاور وادى السلام و جان را به اعلى ذروه جنان مقام داد.
و عجب است اين جوان ناكام در اين حداثت سن و ريعان شباب در مقبره وادى السّلام نجف بين مقبره مرحومه والده و همشيره ام قبرى خود حفر نمود، در آن سنگى نصب كرد و نوشت: هذا قبر عبداللّه سيموت ان شاء اللّه، جعفر بن محمّد اسماعيل.
و وفاتش در شب اوّل ماه مبارك رمضان هزار و دويست و نود و پنج بود در طهران، و در همان قبر محفور، بحمداللّه مستور شد.
و اكنون اين مبتلاى مهجور به وجود اين دو برادر عزيز كه به مثابه يمين و شمال منند مسرورم، اميدوارم به داغ اين دو بزرگوار مبتلا نشوم. ^۱
حبيب آبادى نيز در مكارم الآثار ^۲ گزيده اى از اين مطالب را ذكر كرده است.
واعظ تهرانى همچنين ميرداماد را از اجداد خود برشمرده و مى گويد: چنانچه سيّد العلماء و المحقّقين ثالث المعلّمين مير محمد باقر الشهير بداماد (قده) جدّ امجد داعى در كتاب «ايقاظات»... ^۳