و از لبابه در خانه زيد بن حسن عليه السلام پسر و دخترى بيش متولد نگرديد: اما پسر حسن است و امّا دختر موسومه به نفيسه گرديد. ^۱
و در بعضى از كتب اهل سنت و جماعت است كه نفيسه از كثرت زهد و تقوى قبر خودش را به دست خود كنده بود و روز و شب ميان قبر مى رفت و نماز مى گذارد و در حالت احتضار روزه بود، هر قدر تكليف كردند افطار نمايد قبول نكرد و گفت: سى سال است روزه گرفته ام، مى خواهم خداوند را با زبان روزه ملاقات نمايم.
و اين ابيات از اوست كه در زمان احتضار خواند:

اِصرَفوا عنّى طبيبى ودَعونى وحبيبىيزاد بى شوقا اليه وغزامى و جنيبى
يعنى؛ برداريد اين طبيب را و بگذاريد مرا با دوست من، كه شوق و محبت وناله من از براى لقاى دوست افزون است.
و جمعى از علماء شيعه نقل كرده اند: نفيسه، به زهد و عبادت و صيام نهار و قيام ليل مشهوره گرديد.
و تولّدش در سال يكصد و چهل و پنج است، و نفيسه دو شوهر كرد، يكى وليد بن عبد الملك بن مروان است و از اين سبب هر وقت زيد بن حسن كه پدر نفيسه است بر وليد وارد مى شد كمال احترام مى كرد؛ و يك روز سى هزار دينار به وى عطاء كرد. و شوهر ديگرش، ابو محمّد اسحاق بن جعفر الصادق عليه السلام است، كه معروف به مؤتمن بود؛ و در صورت، شباهت به حضرت رسول صلى الله عليه و آله داشت.
و از كتاب هاى برخى از عامه معلوم است كه در حباله اسحاق بن جعفر عليه السلام بود كه رحلت نمود خواست از مصر نعش او را نقل نمايند به بقيع، اهل مصر براى تبرك به مزارش منع نمودند؛ چون شب حضرت رسول صلى الله عليه و آله را در خواب ديد فرمود: بگذار در قاهره مصر مدفون شود، لأن الرحمة تنزل عليهم ببركاتها.