پس من گفتم :

وكيف تصبري عنها وحبّيلها حبّ تمكّن فى عظامي
چگونه خود را نگاهدارى كنم از شراب خوردن، و دوستى آن در استخوان هاى من جا گرفته است؟

أرى طيب الحلال على خُبثناوطيب النفس فى خُبثِ الحرام^۱
و مى بينم آن چه پاك است و حلال، در طبع زشت و پليد مى نمايد و آن چه ناپاك و حرام است، نفس خبيث من او را پاك مى داند.
خلاصه؛ ابن هرمه در شعر خود حسن را از محمّد و ابراهيم برترى داده است و گفته است:

اللّه أعطاك فضلاً فوق فضلهمعلى حسنٍ وهَنٍ فى حاسدٍ وهَن

فقره دوم

ابوالفرج اصفهانى گفته است ^۲ : ميان حسن بن زيد و جعفر بن سليمان بن عباس حاكم مدينه، عداوات سختى بود. داود بن مسلم شاعر، جعفر بن سليمان را در قصيده اش مدح نمود، در وقتى كه حسن بن زيد به مكّه معظّمه مشرف بود، چون مراجعت كرد داود بن مسلم خدمت وى شرفياب شد. حسن بن زيد بر وى خشم كرد، كه چرا جعفر را مدح كردى؟ عرض كرد: فدايت شوم، چون صله وافر به من داد او را به اين اشعار مدح نمودم:

وكنّا حديثا قبل تأمير جعفرىوكان المُنى في جعفرٍ ان يؤمّرا
حَوى المنبرين الطاهرين كليهمااذا ما خطا عن منبر أم منبّرا
كأنّ بنى حوّاء صَفواً اَمامهفخيّرنى انسابهم فتخيّرا