سعد بن ابى وقاص

او در نوزده سالگى اسلام آورد و در جنگ ها همراه با پيامبر صلى الله عليه و آله شركت مى كرد . اهل سنّت ، او را جزء «عَشَره مبشَّره (ده تن بشارت داده شده به بهشت)» بر شمرده اند . در خلافت عمر ، فرماندهى سپاه قادسيه را به عهده گرفت و از اين جهت ، در تاريخ اسلام ، آوازه اى بلند يافت . سعد ، سپس فرماندار كوفه شد و چون كوفيان از وى شكايت كردند ، عمر ، او را عزل كرد .

 سعد ، يكى از اعضاى شوراى شش نفره بود كه به نفع عبدالرحمان بن عوف ، كنار رفت . او بار ديگر ، به روزگار خلافت عثمان ، مدّتى بر مسند ولايت كوفه نشست . پس از مدّتى عثمان او را عزل كرد و وليد بن عقبه را برجاى او نهاد .

 سعد ، پس از خلافت امام على عليه السلام ، ابتدا با او بيعت نكرد و در جنگ هاى على عليه السلام نيز به زاويه انزوا رفت و مولا را يارى نرساند .

 او به هنگام پادشاهى معاويه و در حضور وى ، امام على عليه السلام را ستود و شايستگى هاى مولا را برشمرد . اين كار ، بر معاويه گران آمد و او را دشنام داد و گفت : اگر بر اين همه ، معترفى ، چرا او را يارى نكردى ؟ او به كوتاهى اش درباره على عليه السلام در بيعت نكردن با ايشان و همراهى وى ، اعتراف كرد .

 سعد ، در سال ۵۵ هجرى درگذشت . عمر بن سعد ، فرمانده سپاه اُموى در واقعه كربلا ، فرزند اوست .