در اين حديث جايگاه بلند امام على عليه السلام نزد حضرت رسول صلى الله عليه و آله به نيكى روشن مى شود.
همچنين در روايت ديگرى از حضرت عبدالعظيم به نقل از امام صادق عليه السلام چنين آمده كه عده اى از قريش ولايت على بن ابى طالب را نوعى شرك دانستند و به رسول خدا معترض شدند. جبرئيل به شكل سوارى بر آن مرد معترض ظاهر شد و گفت: اين عهدى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله بسته و جز كافر يا منافق آن را نمى شكند. ۱
ج) استدلال هاى كلامى
از جمله روايات طولانى كه حضرت عبدالعظيم نقل كرده، حديثى در گفتگوى امام سجاد عليه السلام با ابوخالد كابلى در اثبات اولى الامر بودن امام على و فرزندانش مى باشد. ۲
همچنين حديثى طولانى در مناظره هشام بن حكم با متكلمان در مجلس هارون الرشيد در افضليت اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام را ايشان نقل كرده است. ۳ اين روايات استدلال هاى مختلفى را با توجه به مخاطبان گوناگون بر اثبات شأن و منزلت اميرالمؤمنين عليه السلام دربردارد.
4. منزلت اوصيا و ائمه از اهل بيت
پس از امام على عليه السلام ، يازده نفر از نسل ايشان به امامت رسيدند و منزلت و جايگاه ايشان در تأويلات قرآنى و احاديث رسول خدا صلى الله عليه و آله تبيين شده است. حضرت عبدالعظيم بخشى از اين روايات را نقل كرده است.
1.مناقب آل ابى طالب، ج ۲، ص ۲۳۹؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۲۵۲ و ۲۵۴، ح ۱۰۷.
2.كمال الدين و تمام النعمة، ص ۳۱۹؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۲۳۴ و ۲۳۶، ح ۹۲.
3.الاختصاص، ص ۹۶؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۲۲۶ ـ ۲۳۲، ح ۹۱.
