۰.و المقصود أنه مدح یحیی بأنه حصور لیس أنه لا یأتی النساء كما قاله بعضهم، بل معناه: أنه معصوم عن الفواحش و القاذورات، و لا یمنع ذلك من تزویجه بالنساء الحلال و غشیانهن و إیلادهن، بل قد یفهم وجود النسل من دعاء زكریا _ علیه الصلاة والسلام _ حیث قال «هب لی من لدنك ذریة طیبة»^۱ كأنه سأل ولدا له ذریة و نسل و عقب، و الله تعالی أعلم».^۲

یکی از عالمان شیعه در این باره می‌نویسد:

۰.مع أن المراد بالحصور المبالغة فی حبس النفس عن الشهوات المرجوحة عملاً و همةً و قصداً لا خصوص من لا یتزوج، فإنه لیس من الشهوات المرجوحة.^۳

از این رو، روایت یا قول نفی ابزار یا ضعف قوه آمیزش با زنان، شاذ بوده و مورد تردید جدی برخی از محققان قرار گرفته است^۴ و برخی آن را با سیاق مدح آیات ناسازگار دانسته‌اند. فخر رازی در رد این دیگاه می‌نویسد:

۰.و هذا القول عندنا فاسد لأن هذا من صفات النقصان و ذكر صفة النقصان فی معرض المدح لا یجوز، و لأن علی هذا التقدیر لا یستحق به ثواباً و لا تعظیماً.^۵

لذا نگاه برخی از محققان در شرط نبودن صحت عضو تناسلی برای امامت^۶ با استناد به حصور بودن یحیی از اساس باطل است.

گویی در روایت تفضیل یحیی علیه السلام مقصود از خطا یا آهنگ گناه چنین میلی است که نفس هر انسانی بدان تمایل دارد و امری فراگیر بین آحاد بشر است؛ لکن در این میان، یحیی علیه السلام با محروم نمودن خود از این لذت از مقدمات غفلت رهیده است. البته این روایت بدین معنا نیست که دیگر انبیا، خطای عمدی داشتتند؛ زیرا با دلیل حکمت و عصمت در