ايشان با فاصله گرفتن از مبناى فقيهان و عالمان شيعه چون وحيد بهبهانى، بحرالعلوم، محقق حلّى، محقق همدانى، صاحب كفايه، مرحوم حكيم، مشكينى صاحب حاشيه بر كفايه، حاج شيخ محمدحسين اصفهانى، حاج شيخ محمدحسين نايينى، آقاضياءالدين عراقى، آيه اللّه بروجردى، امام خمينى و ديگران، به اعتبار تنها خبر ثقه، چون حضرت آيه اللّه خويى رسيده و در مقام توثيق نيز چون جناب ايشان سختگيرى دارد، با اين مبنا نتيجه همان است كه وحيد بهبهانى اشاره كرده و شما هم در همين مورد از نويسنده محترم مى بينيد.
چرا ديگران همه، عظمت و جلالت را از اين نقلها و روايات فهميده اند و تنها ايشان نمى پذيرد. اين به همان دليل است كه اشاره شد. آرى سخت گيرى افراطى در پذيرش روايات به اينجا مى كشاند.
مسلّم بودن و مورد تسالم بودن عظمت و جلالت ايشان نيز براى نويسنده محترم كافى نيست.
با اين كه صاحب اين مبنا چون آيه اللّه خويى به اين تسالم در اينجا و در فقه تن مى دهد، ولى نويسنده محترم تسالم را هم نمى پذيرد.
عظمت و جلالت اين راوى بزرگ بر مبناى عالمان و فقيهان شيعه هويداست و رواياتى را كه ايشان معتبر نمى شناسد در اين مقام وثوق آور است.
روايت عرض دين ـ كه مورد قبول همگان است ـ و جمله «مرحباً بك يا أباالقاسم أنت وليّنا حقاً»، اوج مقام اين سلاله پاك پيامبر صلى الله عليه و آله را مى رساند. ولىّ به معناى دوست مطيع و نزديك خواهد بود كه امام مى فرمايد به حقّ، چنين هستى.
براى دستيابى به عمق اين تأييد امام، توجه به اين فراز كه امام باقر عليه السلام در خطاب با جابر جعفى فرموده اند، ضرورى است:
و اعلم بأنّك لا تكون لنا وليّاً حتّى لو اجتمع عليك أهل مصرك و قالوا: إنّك