پى هواى خود حركت مى كند، ولى خداوند او را زنده مى سازد و او زنده مى شود و خداوند لغزش وى را جبران مى كند و مؤمن متوجه مى شود و توبه مى كند و از عقاب خداوند به هراس مى افتد و بينايى و معرفت او به دليل فزونى يافتن ترس در او، فزونى مى يابد و اين حقيقت بر پايه سخن خداست كه مى گويد: پرهيزكاران هنگامى كه گرفتار وسوسه هاى شيطان مى شوند متذكّر مى گردند و ناگهان بينا مى شوند.
بنابر گفته امام باقر عليه السلام ، ولىّ امامان عليهم السلام كسى است كه حرف مردم كوچكترين تأثيرى در او نگذارد و تنها خويش را بر پايه كتاب خدا ساخته باشد و در اين راستا، پيوسته در جهاد با نفس باشد. از اين سخن امام باقر عليه السلام فهميده مى شود كه شخصيت حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام چه تعالى و اوجى دارد، آن گاه كه امام به او مى گويد: أنت وليّنا حقّاً.
صاحب بن عباد در رساله خود، درباره شخصيّت والاى حضرت عبدالعظيم به ارزشها و فضيلتهايى اشاره مى كند كه صاحب آن را در اوج شايستگى مى برد.
فرازى از رساله صاحب بن عباد چنين است:
ابوالقاسم عبدالعظيم بن عبداللّه بن عليّ بن الحسن بن زيد بن الحسن بن عليّ بن أبيطالب ـ عليه و على آبائه السلام ـ ذو ورع و دين، عابد معروف بالأمانة و صدق اللّهجة، عالم بأمور الدين، قائل بالتوحيد والعدل، كثيرالحديث والرواية، يروى عن أبي جعفر محمد بن علي بن موسى و عن ابنه أبيالحسن صاحب العسكر عليهم السلامو لهما اليه الرسائل و يروي عن جماعه من أصحاب موسى بن جعفر و على بن موسى عليهماالسلام و له كتاب يسميه كتاب يوم و ليلة و كتب ترجمتها روايات عبدالعظيم بن عبداللّه الحسينى و قد روى عنه من رجالات