كه او مطرح كرد ، كمتر مورد پذيرش است اما به طرح مسئله مهم كتابت و شيوه هاى آن در قرون اوليه منتهى شد.
در هر حال اين مسلّم است كه تدوين به صورت ابتدايى ، حداقل از اواخر دوران اموى و اوايل عصر عباسى آغاز شده است. اين مكتوباتِ ابتدايى در اختيار محدثان بعدى بوده و در تأليف آثارشان مورد استفاده بوده است. اما روش متداول در ميان محدثان در نقل از اين گونه متون ، تنها اتصال اسناد خود به سلسله روايت اين آثار است و اين دشوارى را در شناسايى اين گونه متون فراهم آورده است. يكى از عالمان پر اثر اماميه كه از اين گونه آثار در تأليفات خود فراوان بهره برده ، محمد بن على بن حسين مشهور به شيخ صدوق است ^۱.
گفته شد كه عالمان قرن سوم و چهارم به هنگام نقل از متون قرن اول و دوم ، سلسله سند خود را ، همراه با سلسله سند مؤلف كتاب به امام يا راوى ديگر ، به آن آثار متصل كرده اند. ^۲ عدم تمايز ميان سلسله سندها ، شفاهى بودن روايات و مكتوب شدن آنها را در زمانى متأخرتر به ذهن متبادر مى كند. اما اگر با توجه به اين موضوع به كتاب هاى رجالى و متون حديثى مراجعه كنيم ، مى توانيم بخش هايى از متون كهن را از آثار قرن چهارم و پنجم ، بويژه آثار شيخ صدوق استخراج كنيم. نمونه هايى كه در اين جا آورده شده ، تنها مثالى از اين موضوع است.