شاهراه تكامل

دست از مسِ وجود چو مردان ره بشوی

تا كيميای عشق بيابی و زر شوی حافظ

اسلام كه دينِ همه انبيای راستين و برنامه تكامل انسان است ، ريشه در محبّت خدا دارد . امام علی عليه السلام در اين باره می فرمايد :

إنَّ هذَا الإِسلامَ دينُ اللّهِ الَّذِي اصطَفاهُ لِنَفسِهِ . . . وأقامَ دَعائِمَهُ عَلی مَحَبَّتِهِ .

اين اسلام ، دين خداوند است كه آن را برای خود برگزيده است و ستون هايش را بر محبّت خويش استوار ساخته است .[۱]

و اين ، بدان معناست كه خدا دوستی ، اصلی ترين پايه های سازندگی فردی و اجتماعی و تكامل مادّی و معنوی انسان است و همه آنچه انبيای الهی برای هدايت جامعه بشر آورده اند ، در صورتی به نتيجه مطلوب می رسد كه بر اين پايه استوار باشد و تا انسان به كيميای محبّتِ خدا دست نيافته ، به فلسفه خلقت خود ، دست نخواهد يافت .[۲]

امام سجاد عليه السلام در دعای «مكارم الأخلاق» از صحيفه سجاديه ، به كيمياگری محبّت اشاره كرده است ، آنجا كه می فرمايد :

وَانهَج لي إلی مَحَبَّتِكَ سَبِيلاً سَهلَه أكمِل لي بِها خَيرَ الدُّنيا وَالآخِرَه .

به سوی محبّتت ، راهی آسان برايم بگشا كه بدان ، خير دنيا و آخرت را برايم كامل كنی[۳].

بر اين اساس ، هر چه محبّت انسان نسبت به آفريدگار جهان ، بيشتر و قوی تر باشد ، توفيق بيشتری برای رسيدن به راز آفرينش خود و كسب كمالات انسانی دارد . لذا در زيارت پيشوايان دين ، اهل بيت رسول خدا كه در اوج قلّه انسانيت و امامت قرار دارند ، با صفت «التّامّينَ في مَحَبَّه اللّهِ (كاملان در دوستی خدا)»[۴]مورد خطاب قرار می گيرند .