از رسول خدا صلى الله عليه و آله كلماتى را كه حضرت آدم از پروردگارش تلقى كرد ، پرسيدم. فرمود: «سَألَ بحقِّ محمد و عليٍّ و فاطمة و الحسن و الحسين إلّا تُبتَ عَلَيّ فتابَ عَليه» (الدرّالمنثور ، ج 1 ، ص 147) ، به حق محمد ، على ، فاطمه ، حسن و حسين از خدا درخواست كرد كه توبه ام را بپذير؛ پس توبه اش را پذيرفت .
از حلية الاولياء ابونعيم ، از ابن عباس نقل كرده است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله ، فرمود : «ما اَنزلَ اللّهُ آية فيها (يا ايّها الذين آمنوا) إلا و عليًّ رأسُها و أميرُها» (همان ، ج 1 ، ص 254) .
در ذيل آيه «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُو وَالَّذِينَ ءَامَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَهُمْ رَ كِعُونَ» (مائده ، 55) حدود دوازده روايت از دانشمندان صاحب تأليف اهل تسنّن ¹ نقل كرده كه اين آيه درباره حضرت على عليه السلام به سبب اين كه انگشترش را در حال ركوع به فقير عطا كرده ، نازل شده است (همان ، ج 2 ، ص 293 و 294) .
اين تفسير ويژگى ها و كاستى هايى نيز دارد كه براى بهره گيرى صحيح و آگاهانه از آن لازم است به آنها توجه شود .
1. اين تفسير گرچه جامع ترين تفسير روايى اهل تسنّن است و از كتاب هاى زيادى روايات تفسيرى را گرد آورده ، ولى بايد توجه داشت كه همه جا همه روايات را نياورده است؛ براى مثال در تعدادى از كتاب هاى اهل تسنن مانند : الفصول المهمة (ص 47) و احياء علوم الدين (ج 3 ، ص 244) و كفاية الطالب (ص 239) ، الكشف والبيان (ج 2 ، ص 126) و غير آن ² روايت شده است كه آيه كريمه « وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِى نَفْسَهُ