قسمتى از آنها در بيان اين است كه «فاتحة الكتاب» سوره اى از قرآن است (همان ، ص 2) و هفت آيه دارد (همان ، ص 4) و «بسم اللّهِ الرَّحمَن الرَّحيم» آيه اى از آن است (همان ، ص 3) .
پس از ذكر «بسم اللّهِ الرَّحمَن الرَّحيم» نيز همه رواياتى كه آورده ، تفسيرى نيست؛ براى نمونه ، بيش از نود روايت درباره «بسم اللّهِ الرَّحمَن الرَّحيم» آورده ، ولى حدود دوازده روايت در بيان معناى آن است و بقيه در بيان فضيلت «بسمِ اللّهِ الرَّحمن الرَّحيم» (همان ، ص 10) و كيفيت قرائت (همان ، ص 8) و كتابت آن (همان ، ص 10 ـ 11) و فضيلت ذكر آن در هر چيز و كراهت ترك آن (همان ، ص 9-10) و جز اينهاست.
در مورد « مَــلِكِ يَوْمِ الدِّينِ » 21 روايت آورده ، ولى تنها سه روايت آن در بيان معناى آن است و هجده روايت آن در بيان كيفيت قرائت آن مى باشد (همان ، ص 13 ـ 14) در پايان سوره حمد حدود 24 روايت درباره «آمين» بعد از سوره حمد است (همان ، ص 16-17)؛ بنا بر اين ، هر چند در اين كتاب بيش ترين روايات مربوط به قرآن جمع آورى شده است ، بخش بزرگى از آنها تفسيرى نيست.
مى شود و تتبع در كتاب نيز نشان مى دهد ، همه روايات اين تفسير از كتاب هاى اهل تسنن با حذف سند و مرسل ، ولى با ذكر مآخذ نقل شده است. ذكر مأخذ روايات امتياز است؛ زيرا نشان مى دهد هر روايتى در كدام يك از كتاب هاى اهل تسنّن ذكر شده ، ولى حذف سند و ارسال روايات از نقايص اين تفسير است؛ چرا كه موجب شده است براى بررسى سند روايات ، مراجعه به مصادر آنها لازم باشد. گرچه صحت سند رواياتى كه در كتب اهل تسنن آمده است ، غالباً براى غير اهل تسنّن قابل اثبات نيست و در نتيجه ، از اين نظر ذكر سند براى غير آنها تأثيرى ندارد ، ولى از دو جهت ديگر ذكر سند حتى براى غير اهل تسنن نيز اثر دارد:
الف . در مقام بحث با اهل تسنن و استدلال به روايت هاى كتاب هايشان ، اثبات صحت روايت از ديدگاه آنان لازم است و اثبات صحت بسيارى از روايات در گرو آگاهى از سند آنهاست.
ب . چگونگى سند روايات در درجه گمان و حصول اطمينان به صدق يا كذب