ص 332 ، و ج 22 ، ص 179) .
5 . در متن تفسير نيز از منابعى چون مجمع البيان ، الميزان (ج 1 ، ص 118 و ج 24 ، ص 333) ، تفسير نمونه و البيان حضرت آيت اللّه العظمى خويى رحمه الله(ج 1 ، ص 43 و 46) استفاده مى كند .
همچنين از منابع زير نيز در تفسير خود بهره جسته است :
ـ تفسير كشاف (ج 22 ، ص 300 و ج 4 ، ص 118) .
ـ الدرّ المنثور (ج 22 ، ص 208 و ج 4 ، ص 273) .
ـ البرهان فى تفسير القرآن (ج 22 ، ص 106) .
ـ تفسير طبرى (ج 4 ، ص 316) .
ـ تفسير كبير فخر رازى (ج 16 ، ص 47) .
ـ تفسير كاشف (ج 16 ، ص 321 ، ج 3 ، 60) .
ـ تفسير القرآن الكريم (محمد شلتوت) (ج 1 ، ص 45) .
ـ فى ظلال القرآن (ج 24 ، ص 45) .
ـ تفسير ابن كثير (ج 24 ، ص 473) .

ب . امتيازات تفسير

1 . پرداختن به مباحث تربيتى و استفاده از جنبه هدايتى قرآن ، بى شك از برجسته ترين ويژگى هاى اين تفسير است ، به گونه اى كه اگر بخواهيم در يك كلمه اين تفسير را خلاصه كنيم بايد بگوييم اين تفسير بى شك تفسيرى تربيتى است. اين ويژگى باعث مى شود كه از مباحث تربيتى قرآن به بهترينِ شكل سود ببريم و قرآن را به عنوان كتابى براى هدايت و آموزش و تربيت فرد فرد جامعه مورد استفاده قرار دهيم. شايد بتوان گفت از اين نظر تفسير من وحى القرآن از ميان ديگر تفاسير قديم و جديد ترتيبى ممتاز باشد و از برترين منابع براى يافتن نكته هاى تربيتى آيات به شمار مى رود . ايشان حتى در هنگام بحث از آيات فقهى نيز كه در نخستين نگاه كمتر با مباحث تربيتى سرو كار دارند به