ايشان پس از نزول به رى اگرچه خود را نهفته از مردم مى داشت ولى دسته اى كه پى به مقام علم و بصيرت او برده بودند بى آن كه بدانند از شجره طيبه آل محمد است از معارف و علوم او بهره مند گرديدند.
پس از وفاتشان نوشته اى همراهشان بود كه شرافت نسب او را آشكار مى كرد، او از عده اى نزديك به بيست تن از اعاظم رواة كه على بن جعفرالصادق و هشام بن الحكيم از جمله آن ها است نقل حديث كرده و عده اى نزديك بيست تن از اعاظم رواة كه احمد بن مهران و حمزة بن قاسم علوى از آن ها است از او نقل حديث كرده اند و در فهارس كتب دو كتاب خطب اميرالمؤمنين و كتاب يوم و ليله را به نام او نام برده اند.
او بر صالحه سعيده خديجه دختر قاسم بن حسن بن حسن بن زيد بن الامام حسن عليه السلام كه زنى به پارسايى نامور بوده كابين بسته و او را ازين زن يا از ديگر زنان پسرى به نام محمد و دخترى به نام ام سلمه بوده است. محمد بن عبدالعظيم شخصيتى موصوف به كمال زهد بوده و از او فرزندى بجا نمانده و ام سلمه دختراو را محمد بن ابراهيم بن ابراهيم بن الحسن كابين بسته و از او سه پسر به نام محمد و عبداللّه و احمد بجا مانده است به اين ترتيب اعقاب حضرت امامزاده عبدالعظيم عليه السلام تنها از دخترش مى باشند. ^۱

سند ارزنده تاريخى

در زمستان 1347 شمسى تصميم گرفته شد در مجموعه آستانه حضرت عبدالعظيم عليه السلام تعميرات اساسى معمول گردد و لذا از وزارت فرهنگ و هنر و سازمان ملى حفاظت آثار باستانى تقاضا شد تا كارشناسان خود را براى نظارت گسيل دارند، تا كار بر اساس موازين علمى انجام پذيرد.