تاريخ رى و شخصيت حضرت عبدالعظيم الحسنى عليه السلام ۱
رى، پيش از طلوع «خورشيد درخشان اسلام، سرزمين پهناورى در ميان كوير خشك و لم يزرع» مركزى و كوههاى برهنه شمال ايران بوده كه در حقيقت راه ارتباطى شرق ايران را به غرب پيوند مى داده است.
اوستا، رى را دوازدهمين شهر مقدسى كه اهورمزدا ۲ آفريده ياد كرده است و برخى عقيده دارند به علت مولد زردشت پيامبر، آن را (را كازردشت) ناميده بودند. ۳ به طورى كه در آن زمان طبقات چهارگانه كيش بانان، جنگاوران، كشت كاران و بازرگانان در اين شهر آباد زندگى مى كردند.
رى پس از حمله اسكندر در سال 330 پيش از ميلاد شكوه و جلال گذشته خود را از دست داد و ديه هاى آباد اين خطه رو به ويرانى نهاد تا اين كه (سلوكوس) يكى از
1.مجله معارف اسلامى، شماره ۲۶، سال ۱۳۵۵ شمسى، ص ۸۴ ـ۹۱.
2.الفتوح: ۷ و ۸ / ۳.
3.يكى از اسامى پروردگار (آسورا) بوده كه در اوستا (اهورا) تلفظ مى شده و به معنى خداوند بوده است. اسم ديگر (دايوا) بوده كه به سانسكريت (دوا) و در اوستا (ديوا) مى گفتند و اين لفظ همان كلمه هند و اروپايى است كه به معنى وجود آسمانى است و كليه السنه آريايى اين كلمه را به معنى خداوند به كار برده اند. بدين طريق كه در زبان يونانى (تئوس) و در لايتن (دئوس) و در فرانسه (ديو) و انگليسى (ديتى) گفته اند تاريخ (سرپرستى سايكس) جلد اوّل صفحه ۱۳۴.
