شَوذَب

شَوذَب ـ از شهیدان بزرگوار کربلا ـ ، که نام او سُوَید نیز گفته شده ، بر پایه برخی از گزارش ها ، از محدّثان و بزرگان شیعه بوده است . در باره او گفته شده :

 شَوذَب ، در مجلسی می نشست و شیعیان ، برای شنیدن حدیث ، نزد وی می آمدند . وی ، در تشیع ، پیش گام بود .

 و برخی از متأخّران ، وی را چنین توصیف کرده اند :

 سیره نویسان گفته اند که او از بزرگان و شخصیت های شیعه و جنگجویی دلاور و حافظ حدیث بود و از امیر مؤمنان علیه السلام ، حدیث نقل می کرد . او در مجلس می نشست و شیعیان ، برای استماع حدیث ، نزد او می آمدند .

 این گزارش ها ـ اگر ثابت باشد ـ ، با گزارش هایی که حاکی از آن است که وی ، غلام عابِس بوده ، ظاهرا هماهنگ نیست . لذا محدّث قمّی می گوید :

 شاکر ، قبیله ای در یمن از قبیله هَمْدان است که نَسَبشان به شاکر بن ربیعة بن مالک می رسد و عابِس نیز از این قبیله است ، و شَوذَب ، هم پیمان آنهاست ، نه غلام عابِس یا آزاد شده یا برده اش ـ چنان که در ذهن هاست ـ ؛ بلکه شیخ بزرگوار ما محدّث نوری ، مؤلّف المستدرک ـ که رحمت خدا بر او باد ـ ، گفته است : چه بسا که مقام شَوذَب ، از مقام عابِس ، بالاتر باشد ؛ چرا که در حقّش گفته اند : شَوذَب ، در تشیع ، پیش گام بود .

 در زیارت «ناحیه مقدّسه» ، آمده است :

 سلام بر شَوذَب ، هم پیمان بنی شاکر !

 و در «زیارت رجبیه» نیز آمده :

 سلام بر سُوَید ، هم پیمان بنی شاکر !