حديث ، دومين منبع و سند دين شناسى است و تكيه گاه عمده عالمانِ دين به شمار مى رود . تكيه بر اين منبع حيات بخش در برخى حوزه هاى دين پژوهى بيشتر و گسترده تر است ؛ فى المثل ، فقه و بخش هايى از اخلاق ، اين چنين اند ؛ زيرا اصولِ اين دانش ها در قرآن به اجمال و اشاره آمده و تفصيل آن را بايد در حديث يافت . در حوزه مسائل اعتقادى و كلامى نيز روايت هاى بسيارى وجود دارد كه آنچه را در قرآن آمده ، به تفصيل ، بيان كرده است . در مباحث تاريخى هم وضع چنين است . اساسا به هيچ روى نمى توان علوم اسلامى را جداى از حديث ، مطالعه كرد . عالمان و دين پژوهان هم بدون مددجستن از حديث ، نمى توانند به نگرگاه هاى عميق و همه جانبه دست يابند