در شدت و ضعف آن ، اختلاف دارند . البته اين دستكارى و تحريف ، به ساحت قرآن راه نيافته و اين كتاب عظيم به اتفاق همه مسلمانان از تحريف و زيادت و نقصان ، مصون مانده است .
با توجه به راه يافتن اغراض گوناگون به عرصه حديث و دستكارى در كلام معصومان عليهم السلام پرداختن به خود حديث ، منهج ها(مكتب ها)ى حديثى ، راه هاى فهم حديث و همانند اينها ، از بايسته هاى پژوهش در حوزه حديث است ؛ زيرا براى به دست آوردن مباحث مربوط به فقه ، آداب ، اخلاق و مسائل كلامى از متون حديثى ، بايد جايگاه حديث را ستبر و محكم كرد ، وگرنه نمى توان گوهرهاى معارف دينى را از آن درياى عظيم ، بيرون كشيد .
علوم حديثى و علوم قرآنى جزء اولين دانش هاى اسلامى اند و پس از آنها بايد به فقه ، اخلاق ، تاريخ و ديگر معارف پرداخت . اما جايگاهى كه هم اينك حديث و علوم حديثى در حوزه هاى شيعى دارد ، جايگاه مناسب با شأن آن نيست . از آن جا كه حديث ، گسترده ترين منبع به شمار مى آيد و هم چنين منبعى است كه آسيب پذير بوده و آفت در آن وارد شده است ، بنابراين ، پيش از پرداختن به علوم اجتهادى يا علوم تاريخى ، بايد علوم حديثْ بررسى و تجزيه و تحليل شود ؛ ولى متأسفانه در حاشيه كارها قرار گرفته است . البته وقتى به گذشته حديث و علوم آن در شيعه مى نگريم ، تلاش هاى عالمان شيعه ، در خصوص گرد آورى حديث ، تدوين مجموعه هاى حديثى ، نوشتن كتاب در حوزه هاى مختلف رجال و درايه ، نوشتن شرح بر منابع حديثى و . . . نسبتا درخشان است ؛ ولى در دوره هاى اخير ، جاى اين گونه پژوهش ها بسيار خالى است .
حديث شناسى ، تطورّات حديث ، منهج هاى محدّثان ، فهم حديث ، شيوه هاى بررسىِ سند ، اصطلاح ها و مفاهيم حديث و . . . از مباحثى است كه در پژوهش هاى حديثى كم تر به چشم مى خورد . در ايران ، بعد از پيروزى انقلاب اسلامى هم هنوز