عبد اللّه و عبد الرحمان غِفاری

در نام این دو ، اختلافی نیست؛ امّا در نسب آنها اختلاف است . نام آنها به صورت های : عبد اللّه و عبد الرحمان ، فرزندان عَزره غِفاری ، عبد اللّه و عبد الرحمان ، فرزندان قیس بن ابی غَرزة ، عبد اللّه و عبد الرحمان ، فرزندان قیس بن ابی عُروه، و عبدالرحمان و عبداللّه ، فرزندان عُروه ، و عبداللّه و عبد الرحمان غِفاری، فرزندان عُروه حَراق ، آمده است .

 آن دو ، از یاران امام حسین علیه السلام بودند که در شرایط سخت نبرد و هجوم همه جانبه دشمن ، نزد امام علیه السلام آمدند و گفتند : ای ابا عبد اللّه ! سلام بر تو باد ! دشمن ، ما را به تو چسبانده [ و حلقه محاصره را تنگ کرده ] است . ما دوست داریم که پیشِ رویت ، کشته شویم و از تو محافظت و دفاع کنیم . امام علیه السلام فرمود : «آفرین بر شما ! نزدیک من بیایید» .

 آن دو ، به امام علیه السلام نزدیک شدند و به نبرد پرداختند .

 از یکی از این دو برادر ، رَجَزی نقل شده است .

 در مقتل الحسین خوارزمی ، [۱] جریان رفتن این دو به میدان، همانند نقل طبری [۲]

 در باره برادران جابری است .

 نام این دو ، در زیارت های «ناحیه» و «رجبیه» ، این چنین آمده است :

 سلام بر عبد اللّه و عبد الرحمان ، غِفاری دو پسر عروة بن حَراق غِفاری !

 ابن اَعثَم ، خوارزمی و ابن شهرآشوب ، قُرّة بن ابی قُرّه غِفاری را از شهدای کربلا شمرده و رَجَزی هم از او نقل کرده اند. این رَجَز ، شبیه رَجَزی است که از دو جوان غِفاری نقل شده است . لذا احتمال یکی بودن آنها ، وجود دارد . [۳]

 در الفتوح می خوانیم : آن گاه ، پس از یحیی بن سُلَیم مازِنی ، قُرّة بن ابی قرّه غِفاری به میدان آمد ، در حالی که می سرود :

فرزندان بنی غِفار و بنی خِندِف              و نیز بنی نِزار ، بی گمان می دانند

 که من در گَرد و غبارها ، شیرم             و گروه تبهکاران را [ با شمشیر ] می زنم ؛

 با تمام شمشیر بُرنده               زدنی و کشتنی در دفاع از نیکوزادگان ؛

 آنان که از خانواده پیامبر صلی الله علیه و آله و سَروران نیکوکارند .

آن گاه ، حمله بُرد و جنگید تا کشته شد .