انتخاب کوفه برای شهادت

امام (ع) می دانست به دلیل بیعت نکردن با یزید، کشته شدن او قطعی است؛ از این رو، باید جایی را برای شهادت خود انتخاب کند و فضایی را ایجاد نماید که شهادتش بیشترین نقش را در افشای حکومت اُمَوی، بیداریِ امّت اسلامی و تبیین اسلام ناب برای آیندگان داشته باشد. انتخاب کوفه و همراه بردن خانواده و کودکان خردسال و بهترین یاران در این سفر، دقیقاً در راستای تحقّق این هدف والای الهی بوده است؛ زیرا:

اوّلاً، کوفه، دارای بهترین موقعیت فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و جغرافیایی در جهان اسلام بود و طبعاً شهادت امام (ع) در این منطقه، بیشترین موج را در سراسر جهان، ایجاد می کرد.

ثانیاً، کوفیان از امام (ع) دعوت کرده و به او وعده یاری داده بودند. دعوت گستردۀ آنان از امام (ع) به مفهوم اعلانِ همراهی و همکاری یکی از مهم ترین و بزرگ ترین پایگاه های سیاسی و نظامی جهان اسلام بود و این دعوت، با بیعت گستردۀ مردم با نمایندۀ امام (ع) تأیید گردیده بود. بنا بر این، اگر امام (ع) با استناد به بی وفایی آنان با پدر و برادرش، دعوت آنان را نمی پذیرفت و در جای دیگری که نه دعوتی از او شده بود، و نه موقعیت نظامی و فرهنگی کوفه را داشت، کشته می شد، نه تنها کوفیان، بلکه جهان اسلام، او را ملامت می کردند و نام ایشان در منابع تاریخی، به عنوان رهبری بی سیاست، ثبت می شد. افزون بر این، در قیامت، حجّتی در پیشگاه خداوند متعال نداشت.

ثالثاً، با سفر امام (ع) به سوی کوفه و شهادت او در راه مبارزه با ظلم و فساد و احیای ارزش های اسلامی، حجّت الهی نه تنها بر کوفیان، بلکه بر جهان اسلام، تمام می شد.

رابعاً، زمینه های فرهنگی و سیاسی کوفه، از یک سو، و دعوت آنان از امام (ع) و همراهی نکردن با ایشان، از سوی دیگر، در آینده، زمینه را برای پشیمانی آنان و تصمیم به جبران گذشته و قیام های مردمی بر ضدّ حکومت یزید، فراهم می کرد.

بر این اساس، امام حسین (ع) گزینه ای بهتر از کوفه برای مخالفت با حکومت شام نداشت و سفر امام (ع) به عراق، تکلیف الهی، و صد در صد منطبق با مصالح اسلام و امّت اسلامی بود.[۱]