کرده‌اند و از ملاحظاتي که نويسنده محترم ذکر کرده، آگاه بوده‌اند و مردم از انکار آن پرهيز کرده و براي اين ملاحظات اهميتي قايل نشده‌اند؛ به دو دليل:
اول. نکاتي که نسبت به اين ملاحظات در اين نوشتار بيان شد.
دوم. عدم فايده برانگيختن سردرگمي در خصوص اين مسائل، مادامي که آنها دربرگيرنده بدعت در دين، يا مخالفت با قرآن و سنت نباشند.
ما دانستيم که اين زيارت دربرگيرنده هيچ کدام از اشکالات ياد شده نيست. از دو نکته ياد شده که بگذريم، بي‌ترديد، روايات صحيحي در خصوص استحباب زيارت امام حسين عليه السلام در روز عاشورا به صورت خاص و بدون مقيد شدن به قيدي خاص وارد شده است؛ از جمله اين روايات، روايتي است که صدوق در عيون أخبار الرضا عليه السلام و الامالي و مجلسي در بحار الأنوار (ج 98، ص 102) نقل کرده‌اند:
ماجيلويه، عن علي، عن أبيه، عن الريان بن شبيب (خال المعتصم). قال: دخلت في أول يوم من المحرم على الرضا عليه السلام ... إلى أن يقول: يا ابن شبيب! إن سَرّک أن تلقى الله ـ عز وجل ـ ولا ذنب لک فزر الحسين عليه السلام؛امام رضا عليه السلام فرمود: اي پسر شبيب، اگر دوست داري پاک و بدون گناه به ملاقات خدا بروي، به زيارت حسين عليه السلام برو.
اين روايت صحيح است.
همچنين، از آن جمله است روايتي که ابن قولويه در کامل الزيارات، از محمد حميري، از پدرش، از ابن يزيد، از ابن ابي عمير، از زيد شحام، از امام صادق عليه السلام نقل کرده است که فرمود:
من زار قبر الحسين بن علي( يوم عاشوراء، عارفاً بحقه، كان كمن زار الله في عرشه؛^۱کسي که قبر حسين عليه السلام را در روز عاشورا زيارت کند، در حالي که به حق آن حضرت عارف باشد، مانند کسي است که خدا را در عرش او زيارت نموده است.
و زيارت عاشوراي معروف يکي از مصاديق زيارت امام حسين عليه السلام است و مشمول روايات مطلقي است که حاکي از اجر و ثواب است و مستحب است و تعبد به وسيله آن مانند هر متن ديگري، جز آن که نص خلاف کتاب خدا و سنت صحيح نباشد، صحيح است. و در زيارت عاشورا چيزي از اين موارد مخالفت نيست. و پژوهش گسترده‌ مؤلف در خصوص متني که شيخ طوسي در مصباح نقل کرده، گواه اين امر است.
پس دليلي بر توقف نسبت به استحباب اين متن و موجب اجر و ثواب بودن آن که مؤمنان آرزومند آن هستند، وجود ندارد.

کتابنامه

ـ بحار الأنوار، محمدباقر مجلسي، بيروت: دار احياء التراث العربي، 1403ق.
ـ تنقيح المقال، عبدالله مامقاني، قم: مؤسسة آل البيت عليهم السلام،1411ق.