ضرورت حل تعارض در روايات منقول از معصومان عليهم السلام با توجه به نقش آن در شبهه زدايی و پيراستن دين از شائبه نقص و ناکارآمدی، گروهی از عالمان را بر آن داشته است که در آثار خود، ذيل مباحث فقه الحديثی يا به صورت مستقل، از شيوه‌های حلّ تعارض سخن به ميان آورند. علامه محمد باقر مجلسی، ضمن توضيحات فقه الحديثی خود، ذيل بعضی از روايات بحار الأنوار به تعارض اخبار و راه‌های حلّ آن پرداخته است. او در تعارض بدوی اخبار، بيشتر می کوشد از طرق متعدد به جمع مفاد و مضمون روايات «مختلف» بپردازد که حمل لفظ بر مجاز، تخصيص عام، اختلاف سطح مخاطبان معصومان عليهم السلام، حمل مطلق بر مقيد، تبيين مجمل، قول به توسعه معنايی، احتمال وقوع تصحيف و تحريف از طرف راويان، حمل بر اختلاف زمان، حمل بر موارد نادر، حمل بر استحباب، جواز و اضطرار، حمل بر تقيه و تأويلات مبتني بر ساير روايات از جمله مهم‌ترين اين روش‌هاست. احتياط و دقت فراوان مجلسی در پرهيز از طرح و رد روايات و اهتمام شايان او به جمع روايات متعارض وی را بر آن داشته است تا در اين راه، از ارائه احتمالات گوناگون دريغ نورزد؛ حتي اگر در مواردی، خود از عهده تقويت آنها با دلايل قابل اعتنا برنيايد. گرايش او در حلّ تعارض اخبار به علاج ثبوتی و علاج اثباتی، در کنار يكديگر است؛ به اين معنا که گاه، احتمالاتی را با استناد به دلايل علمی و قابل قبول مطرح کرده و گاه، فقط با طرح احتمالات غير مدلّل، از ديدگاه خود، تعارض اخبار را حلّ کرده است.
