وظيفه الهى هر امام در دوران امامت

ما بر اين باوريم كه هر اقدامى كه امامان اهل بيت(ع) در دوران امامت خود انجام داده اند، وظيفه الهى آنها بوده است، چنان كه محدّث بزرگوار، شيخ كلينى، در الكافى، در حديثى با سند بسيار معتبر، از ضَريس كُناسى نقل كرده كه حُمران بن اَعيَن شيبانى به امام باقر(ع) گفت :

در باره حركت على بن ابى طالب و حسن و حسين(ع) و قيام و اقدامشان براى دين خداوند والا مرتبه، در حالى كه سرانجامش كشته شدنشان به دست طاغوتيان و پيروزى طاغوت بر آنان بود، تا جايى كه كُشته و مغلوب گرديدند، چه مى فرمايى؟

امام باقر(ع)، در پاسخ حُمران فرمود :

إنَّ اللّهَ تَبارَكَ و تَعالى قَد كانَ قَدَّرَ ذلِكَ عَلَيهِم و قَضاهُ و أمضاهُ و حَتَمَهُ عَلى سَبيلِ الاِختِيارِ، ثُمَّ أجراهُ. فَبِتَقَدُّمِ عِلمٍ إلَيهِم مِن رَسولِ اللّهِ(ص) قامَ عَلِىٌّ وَ الحَسَنُ وَ الحُسَينُ(ع)....[۱]خداوند ـ تبارك وتعالى ـ، اين وقايع را براى آنان و به اختيارشان، مقدّر كرد و حكم نمود و امضا كرد و قطعى نمود و به اجرا در آورد، و على و حسن و حسين(ع)، با آگاهى اى كه پيامبر خدا(ص) پيش تر به آنان داده بود، حركت و قيام كردند.

بر پايه اين سخن، پيامبر(ص) وظيفه هر يك از امامان اهل بيت(ع) را از طرف خداوند متعال، قبلاً تعيين و به آنان ابلاغ نموده بود و هر يك از آنان، در دوران امامت خود، طبق تكليف الهى خويش عمل مى كردند.

بنا بر اين، هر يك از امامان، اگر در فضاى سياسى دوران امام حسين(ع) قرار مى گرفتند، همان كارى را انجام مى دادند كه او انجام داد؛ ولى به هر حال، موقعيت و آزمونى كه در دوران كوتاه امامت سيّد الشهدا(ع) براى ايشان پيش آمد، براى هيچ يك از رهبران الهى در طول تاريخ، پيش نيامد.