عمرو بن حَمِق خزاعى

عمرو بن حَمِق بن كاهِن خُزاعى از ياران بزرگ پيامبر خدا و از همراهان استوارْگام على عليه السلام و يار وفادار حسن بن على عليهماالسلام است .

 او بعد از صُلح حُدَيبيّه اسلام آورد [۱] و احاديثى از پيامبر صلى الله عليه و آله فرا گرفت . او پس از پيامبر خدا از معدود كسانى است كه حقّ خلافت را پاس  داشت و در كنار على عليه السلام استوار ايستاد . او در خيزش مسلمانان عليه عثمان ، شركت كرد و فرياد حق را عليه دگرسانى هاى ناهنجار در خلافت وى بيان كرد . [۲]

 او در نبردهاى على عليه السلام بِشْكوه و سختكوش و استوار ، شركت كرد . اين همراهى ، آن اندازه ارجمند بود كه على عليه السلام به او فرمود : «اى كاش در ميان پيروان من ، صد تن چُونان تو مى بود!» .

 بارى ! عمرو ، رهيافته و ژرف نگر بود و بصيرتش بدان گونه بود كه خود را فانى در على عليه السلام مى دانست و هوشمندانه و مؤمنانه مى گفت : چون تو فرمان دهى ، ما را رأيى نخواهد بود .

 عمرو ، يار همگام و همراه حُجْر بن عَدى و هم فرياد او عليه ستم بنى اميّه بود [۳] و بدين سان ، معاويه آهنگ قتل او كرد و در سال ۵۰ هجرى ـ پس از آن كه  همسر ارجمندش را براى دست يافتن به او زندانى كرده بودند ـ توسط عمّال معاويه به شهادت رسيد .

 پس از به شهادت رساندن عمرو ، سر وى را به سوى معاويه گسيل داشتند و اين ، اوّلين سَرى بود كه در اسلام از ديارى به ديارى ديگر فرستاده شد .

 ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام در نامه پرشِكوه و كوبنده اش به معاويه ، از آن بزرگوار با عنوان «بنده صالح خدا» و «سختكوش در عبادتْ» ياد نمود و معاويه را به خاطر قتل او نكوهش كرد .