توان جنگی یاران امام حسین(ع)

روز عاشورا نبرد تن به تن میان دو دسته، فراوان شد. از آن جا که یاران حسین(ع) دست از جان، شُسته بودند، با قدرتی بالاتر می جنگیدند و موفّقیت آنها بیشتر بود. هنگامی که کشته های لشکر عمر بن سعد بسیار شد، عمرو بن حجّاج بانگ زد: ای احمق ها! آیا می دانید با چه کسانی می جنگید؟ سواران این دیار، قومی دست از جان شُسته اند. هیچ یک از شما با آنها تن به تن نجنگد. عمر بن سعد نیز دستور داد برگردند و دیگر کسی با آنها تن به تن نبرد نکند.

در زمان های بعد، به مردی که روز واقعۀ کربلا در سپاه دشمن امام(ع) بود، مورد انتقاد قرار گرفت که چرا فرزندان پیامبر خدا(ص) را کشتند، جواب داد: «چاره ای نبود! اگر تو نیز آن جایی بودی که ما بودیم، همین کار ما را می کردی. گروهی بر ما تاختند که دستانشان، در قبضۀ شمشیرهایشان بود، به سان شیرهای دَرَنده؛ سواران را از چپ و راست، در هم می شکستند و خود را در دلِ مرگ می انداختند؛ امان را نمی پذیرفتند و به مال، رغبتی نداشتند و... اگر ما لحظه ای دستْ نگاه می داشتیم، همۀ لشکر را از دَم تیغ می گذراندند. پس ما چه می توانستیم بکنیم، ای بی مادر!».[۱]