۴۰۵.امام على عليه السلام:استوارىِ شريعت به امر به معروف و نهى از منكر و بر پا داشتن حدود [الهى] بستگى دارد.

۴۰۶.امام على عليه السلام:همه كارهاى نيك و جهاد در راه خدا، در مقايسه با امر به معروف و نهى از منكر ، چون دميدنى است به درياى پر موجِ پهناور.

۴۰۷.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به سؤال از اين فرموده خداوند عز و جل :«هر كس ، كسى را جز به قصاص قتل يا [به كيفر ]فسادى در زمين بكشد ، چنان است كه گويى همه مردم را كشته است ، و هر كس كسى را زنده بدارد ، چنان است كه گويى تمام مردم را زنده نگه داشته است»ـ: يعنى كسى كه ديگرى را از گمراهى به راه راست درآورد، مانند اين است كه او را زنده كرده است ، و كسى كه ديگرى را از راه راست به گمراهى كشانَد، او را كُشته است.

۴۰۸.بحار الأنوار :روايت شده است كه داوود عليه السلامتنها به صحرا رفت. خداوند به او وحى فرمود: «اى داوود! چه شده است كه تو را تنها مى بينم؟».
گفت : خدايا! شوق ديدار تو در جانم شدّت گرفته و خلق تو ، ميان من و تو حائل گشته اند .
خداوند به او وحى فرمود: «به ميان آنان برگرد؛ زيرا اگر تو يك
بنده گريز پا را نزد من بياورى، تو را در لوح ، با صفت ستوده ثبت مى كنم».

۴۰۵.الإمامُ عليٌّ عليه السلام:قِوامُ الشَّريعَةِ الأمرُ بِالمَعروفِ، وَالنَّهيُ عَنِ المُنكَرِ ، وإقامَةُ الحُدودِ . ^۱

۴۰۶.عنه عليه السلام:وَما أعمالُ البِرِّ كُلِّها وَالجِهادُ في سَبيلِ اللّهِ عِندَ الأمرِ بِالمَعروفِ والنَّهيِ عَنِ المُنكَرِ ، إلاّ كَنَفثَةٍ في بَحرٍ لُجِّيٍّ . ^۲

۴۰۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لَمّا سُئلَ عَن قَولِ اللّهِ عز و جل:«مَن قَتَلَ نَفْسَا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِى الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَآ أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا وَلَقَدْ جَآءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِالْبَيِّنَـتِ ثُمَّ إِنَّ كَثِيرًا مِّنْهُم بَعْدَ ذَ لِكَ فِى الْأَرْضِ لَمُسْرِفُونَ »^۳ـ: مَن أخرَجَها مِن ضَلالٍ إلى هُدىً فَكَأ نَّما أحياها ، وَمَن أخرَجَها مِن هُدىً إلى ضَلالٍ فَقَد قَتَلَها . ^۴

۴۰۸.بحار الأنوار :رُوِيَ أنَّ داودَ عليه السلام خَرَجَ مُصحِرا مُنفَرِدا، فأوحَى اللّهُ إلَيهِ : يا داودُ ، مالِي أراكَ وَحدانِيّا ؟
فَقالَ : إلهي اشتَدَّ الشَّوقُ مِنّي إلى لِقائكَ ، وَحالَ بَيني وَبَينَكَ خَلقُكَ ، فأوحَى اللّهُ إلَيهِ : اِرجِع إلَيهِم ؛ فَإنّكَ إن تَأتِني بِعَبدٍ آبِقٍ
اُثبِتكَ في اللَّوحِ حَميدا . ^۵