همسر زُهَیر بن قَین

زُهَیر بن قَین بَجَلی، طرفدار عثمان و در مکّه بود. از مکّه به سمت کوفه راه افتاد. در بخشی از راه، با امام حسین(ع) هم مسیر شد؛ ولی با ایشان، هم منزل نمی شد. حسین(ع) در جایی فرود می آمد و او در ناحیه ای دیگر. حسین(ع) کسی را نزد او فرستاد که: «به دیدارم بیا تا با تو سخن بگویم».

او از دیدار، سر باز زد. همسرش دَیلَم[۱]دختر عمرو، از او خواست که برود؛ ولی او نپذیرفت. دیلم گفت: سبحان الله! پسر دختر پیامبر، تو را می خواند؛ ولی تو به سویش نمی روی؟!

برخاست و به سوی حسین(ع) رفت و چیزی نگذشت که با چهرۀ درخشان، باز گشت. آن گاه، دستور داد خیمه اش را در کنار خیمۀ حسین(ع)، بر پا کردند. سپس به همسرش گفت: تو را طلاق دادم. با برادرت برو تا به منزلت برسی. من، جان خود را آمادۀ مرگ در کنار حسین(ع) کرده ام.

زهیر به یاران همراهش گفت: هر یک از شما شهادت را دوست دارد، بِایستد و هر کس نمی پسندد، برود. هیچ یک، همراه او نمانْد و همگی با همسر و برادرش رفتند تا به کوفه رسیدند.[۲]