۲۷۲.مسند ابن حنبلـ به نقل از ابن ابى اوفى ـ: مردى به حضور پيامبر صلى الله عليه و آلهآمد و گفت:اى پيامبر خدا! من نمى توانم از قرآن چيزى فرا بگيرم؛ به من چيزى بياموز كه مرا بس باشد.
فرمود: «بگو: سبحان اللّه و الحمد للّه و لا إله إلاّ اللّه و اللّه أكبر و لا حَولَ و لا قوّةَ إلاّ باللّه » .
گفت: اى پيامبر خدا! اين براى خداست. براى خودم چه؟
فرمود: «بگو: اللّهمّ اغفر لى و ارحمنى و عافِنى و اهدِنى و ارزقنى؛ خدايا! مرا بيامرز، مرا رحمت كن، مرا عافيت ببخش، مرا هدايت كن و روزى ام ده!».
آن گاه آن مرد، در حالى كه كف دستانش را به هم بسته بود، رفت . پيامبر صلى الله عليه و آلهفرمود: «او دستانش را از نيكى، پر كرد» .

۲۷۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :پروردگارا! از تو موجبات رحمتت، عوامل آمرزشت، بهره بردن از هر نيكى، و رستن از هر گناه را مى خواهم .

۲۷۴.امام على عليه السلام :خداوند، ما و شما را از كسانى قرار دهد كه در [ پرتو ]رحمتش، با دل و جان، به سوى جايگاه هاى نيكان مى شتابند!

۲۷۵.امام على عليه السلام :خدايا! براى پدران و مادران، حقوقى بر عهده ام واجب ساخته اى... . از سوى من، اداى آن حقوق را به آنان، بر عهده گير؛ و آنان را بيامرز، آن گونه كه هر يكتاپرستى به همراه زنان و مردان مؤمن و برادران و خواهران، از درگاه تو اميد دارند؛ و ما و آنان را به نيكان ملحق ساز؛ و به ما و آنان بهشت هاى خودت را همراه با برگزيدگان نيك، ارزانى دار!

۲۷۲.مسند ابن حنبل عن ابن أبي أوفى :جاءَ رَجُلٌ إلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آلهفَقالَ : يا رَسولَ اللّهِ ، إنّي لا أستَطيعُ أخذَ شَيءٍ مِنَ القُرآنِ فَعَلِّمني ما يُجزِئُني .
قالَ : قُل : «سُبحانَ اللّهِ وَالحَمدُ للّهِِ ولا إلهَ إلاَّ اللّهُ وَاللّهُ أكبَرُ ، ولا حَولَ ولا قُوَّةَ إلاّ بِاللّهِ» .
قالَ : يا رَسولَ اللّهِ ، هذا للّهِِ عز و جل فَما لي؟
قالَ : قُل : «اللّهُمَّ اغفِر لي وَارحَمني وعافِني وَاهدِني وَارزُقني» .
ثُمَّ أدبَرَ وهُوَ مُمسِكٌ كَفَّيهِ ، فَقالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله : أمّا هذا فَقَد مَلَأَ يَدَيهِ مِنَ الخَيرِ . ^۱

۲۷۳.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :اللّهُمَّ إنّي أسأَلُكَ موجِباتِ رَحمَتِكَ ، وعَزائِمَ مَغفِرَتِكَ ، وَالغَنيمَةَ مِن كُلِّ بِرٍّ ، وَالسَّلامَةَ مِن كُلِّ إثمٍ . ^۲

۲۷۴.الإمام عليّ عليه السلام :جَعَلَنَا اللّهُ وإيّاكُم مِمَّن يَسعى (سَعى) بِقَلبِهِ إلى مَنازِلِ الأَبرارِ بِرَحمَتِهِ . ^۳

۲۷۵.عنه عليه السلام :اللّهُمَّ افتَرَضتَ عَلَيَّ لِلآباءِ وَالاُمَّهاتِ حُقوقا . . . فَاحتَمِلهُنَّ عَنّي إلَيهِما ، وَاغفِر لَهُما كَما رَجاكَ كُلُّ مُوَحِّدٍ مَعَ المُؤمِنينَ وَالمُؤمِناتِ ، وَالإِخوَةِ وَالأَخَواتِ ، وألحِقنا وإيّاهُم بِالأَبرارِ ، وأبِح لَنا ولَهُم جَنّاتِكَ
مَعَ النُّجَباءِ الأَخيارِ . ^۴